အပိုင္း(၃)

ေဒ့ဗစ္ဂ်င္ဆင္ႏွင့္ လီစထရန္႕တို႕ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္မသြားၾကပါ။ သို႕ေသာ္ တစ္ေယာက္အေပၚ
တစ္ေယာက္ယံုၾကည္မွဳ ရွိသြားၾကသည္။ ေနာက္လထဲတြင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အတူလက္တြဲၿပီး ခ်ံဳခိုတိုက္ခိုက္
ၾကသည္။ အတူ လက္တြဲ ၿပီး တိုက္ကင္းလွည့္ၾကသည္။ ကတုတ္က်င္းတစ္ခုထဲတြင္ ေနရာယူၾကသည္။
ညအခ်ိန္ တြင္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ကင္းေစာင့္ ၾကသည္။

ၾသဂုတ္လ ကုန္ပိုင္းတြင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူညီမွဳ တစ္ခုရွိၾကသည္။ အကယ္၍ တစ္ေယာက္ေယာက္
တြန္းလွည္းႏွင့္ ေနရသည့္အၿဖစ္ မ်ိဳးဒဏ္ရာရရွိခဲ့လွ်င္ အၿခားတစ္ေယာက္ က ယင္းအၿဖစ္ကို ဇာတ္သိမ္းေပး
လိုက္ရန္ ၿဖစ္သည္။ ၄င္း အခ်က္ကို သူတို႕တစ္ကယ္ပင္ အေလးအနက္ ထားၾကသည္။

ယင္းကိုသူတို႕က စာရြက္ေပၚမွာေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးၾကသည္။ အၿခားႏွစ္ေယာက္ ကိုလည္း
အသိသက္ေသအၿဖစ္ လက္မွတ္ထိုးၾကေစသည္။

ယင္းသို႕ၿဖင့္ ေအာက္တိုဘာလ တြင္ လီစထရန္႕ ေမာ္တာက်ည္ဆံ ထိမွန္သည္။ ဒူးဆစ္ေနရာမွ ေနၿပီး ေၿခေထာက္
ၿပတ္ထြက္သြားသည္။ သူတစ္လွမ္းသာ ခုန္ဆြခုန္ဆြလွမ္းနိဳင္ ၿပီး ယိမ္းယိုင္လဲက် သြားသည္။
“အား............ေတာက္”

သူရြတ္ဆိုလိုက္သည္။

“ေတာက္.....................အား............ေတာက္”

အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ေရရြတ္ေနသည္။

ထုိ႕ေနာက္ သူတုန္လွဳပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားဟန္ ရွိသည္။ သူဆင္းေၿပးရန္ၾကိဳးစားသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕မွာေၿပးရန္
ေၿခေထာက္ မရွိေတာ့ပါ။ ဘိုင္းခနဲ လဲက်သြားသည္။ ၿပတ္သြားေသာ ယာဘက္ေၿခေထာက္ ကို ရုန္း
တြန္းေနသည္။ အရိုးအေရၿပားၾကီးေတြ ေပၚထြက္ေနသည္ ။ ေရဘံုဘိုင္ မွေရေတြက်သလို ေသြးေတြ ဒလေဟာ
သြန္က်ေနသည္။

သူကုန္းငံု႕လိုက္သည္။မရွိေတာ့ေသာ သူ႕ေၿခေထာက္ကို ႏွိပ္နယ္မည့္အသြင္ မ်ိဳးၿဖစ္သည္။ ထုိ႕ေနာက္
သူသတိေမ့သြားသည္။ ရက္ကယ္လီ က ေသြးတိတ္ကြင္းစည္းေပးၿပီး ေမာ္ဖင္းထိုးေပးလိုက္သည္။
Posted by ကရင္

0 comments: