အခ်စ္ဆိုတာ

ပကတိအေနအထားအတိုင္း ရွိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ဆိုးသည္ၿဖစ္ေစ၊

ေကာင္းသည္ၿဖစ္ေစ၊ စိတ္ရဲ႕ အမွန္အတိုင္း ခ်စ္တတ္ဖို႕ပဲလိုတယ္ ။

ဘာလုပ္ေပးမွ ဘယ္လိုၿဖစ္မွ ခ်စ္မယ္ဆိုတဲ့ အတၱကို

ေစခိုင္းတာမ်ိုးၾကေတာ့


အခ်စ္လို႕မေခၚေတာ့ဘူး။

ကိုယ္ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳတစ္ခုတည္းကို ပဲဦး တည္တဲ့

သူမ်ိဳးၾကေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထက္


ဘယ္သူ႕ကိုမွ ပိုၿပီးမခ်စ္နိဳင္ၾကဘူး။

မွတ္ခ်က္။ ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီမွာ ဖတ္လိုက္ရတာေလးပါ။ စာေရးသူကို မသိ၍မေဖာ္ၿပနိဳင္တာနားလည္ေပးပါ။ (ကရင္)
Posted by ကရင္
Tuesday, October 14, 2008 at 4:01 AM | 2 comments
ေအးခနဲ......ခံစားမွဳ တစ္ခု........
ၿပင္းရွတဲ့ ေႏြေလပူတစ္ခ်က္ ေ၀့၀ဲစြာမ်က္ႏွာေပၚတိုက္ခတ္အသြား မွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေနရာမွ လန္႕နိဳးလာပါတယ္....ပက္လက္အေနအထားမွၿမင္ေနရတဲ့ ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည တစ္ခုရဲ႕ အလွအပေပါင္းစံုကို ၿမင္ေတြ႕နိုင္တဲ့ကၽြန္ေတာ့အိမ္အမိုးေပါက္ေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း အေတြးတစ္ခုလက္ခနဲေၿပးၿမင္ရင္းသေဘာက်မိပါေသးတယ္။
“အ..ဟ.နိဳင္ငံၿခားကသေဌးေတြဆိုရင္ ငါ့လိုမ်ိဳးၾကယ္ အစံုကိုၾကည့္ၿပီး အိပ္ခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီးအကုန္ခံရတယ္ငါကေတာ့သဘာ၀က လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ဆင္းရဲ မွဳ ဆိုတဲ့လက္ေဆာင္ေကာင္းၾကီးကို ပိုင္ဆိုင္ထားတာေလ......”။
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ကိုဘေအး အလုပ္အကိုင္ကေတာ့ ၾကံဳရာက်ပန္း ခိုင္းသမွ်အလုပ္အကုန္လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ပါရမီၿဖည့္ဘက္ မၿမေႏွာင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငတ္တလွည့္ၿပတ္တလွည့္ ေနလာတဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အၿပံဳးမပ်က္ဘူး အဲ့လိုမိန္းမ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ ဘေအး သမိုင္းေရးတတ္ရင္ ေတာ္ေလး၀ကို တစ္ေယာက္တိုးၿပီးမၿမေႏွာင္း ကို တိုးၿပီး ေတာ္ (၅) ၀ဆိုၿပီးသမိုင္းကိုၿပင္ပစ္ခ်င္တာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မရွိအတူရွိအတူ ေနလာၾကတာ သားေလး ေတေလ ေတာင္မွ ၆ ႏွစ္သားေရာက္ေနၿပီေလ။ေနာက္ႏွစ္ဆို ေတေလ ေလးကို ေက်ာင္းထားရေတာ့မယ္။ ဘယ္မွာလဲေက်ာင္းစရိတ္ ဘယ္မွာလဲ ေက်ာင္း၀တ္စံုဖိုး ။အဲလိုေၿပာလို႕ ခင္ဗ်ားတို႕ ကဒါဆိုလဲ ေက်ာင္းမထားနဲ႕ေပါ့လို႕ ေၿပာခ်င္ရင္ေၿပာၾကလိမ့္မယ္ ဘေအးကၿပန္ေၿပာ လိုက္ခ်င္တာက ဘေအးငတ္တာ ပညာမတတ္လို႕ ဘေအးသားအလွည့္ ပညာမတတ္လို႕ ငတ္တယ္လို႕ ဘယ္ေတာ့မွမၿဖစ္ေစရဘူး။ ေတေလ့ ကို ပညာမတတ္တတ္ေအာင္သင္ေပးမယ္ ဘေအးငတ္လို႕ေသရင္ေသပါေစ ဘေအးသားေတေလ ပညာတတ္ၾကီးၿဖစ္ကို ၿဖစ္ေစရမယ္။ ဒါ ဘေအးဆႏၵ ။ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားရၿပီ ဒီေန႕လုပ္ ဒီေန႕စား မနက္ၿဖန္အတြက္ ကေတာ့ မနက္ၿဖန္မွရွင္းဆိုတဲ့ ဘ၀ မွာ အပို၀င္ေငြဆိုတာ လံုး၀မရွိဘူး။ အလုပ္ေတြကို ႏွစ္ဆ သံုးဆလုပ္ဖို႕ ဆိုတာကလဲ လူေလ။လူဆိုတာ ခံနိဳင္ရည္ ၊က်န္းမာေရး ရွိေသးတယ္ စက္ရုပ္မွမဟုတ္တာပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကေန တစ္ၿခားၿမိဳ႕ ၾကီးကို သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႕ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ၿမေႏွာင္းနဲ႕တိုင္ပင္တယ္..........
“မိန္းမေရ ...ငါၿမိဳ႕ၾကီးမွာအလုပ္သြားလုပ္ခ်င္တယ္”
“အကိုသေဘာပါအကို သားေလးေတေလ ကို ေက်ာင္းထားရေတာ့မယ္ေလ”
ကၽြန္ေတာ္ေၿပာသမွ် ဘယ္တံုးကမွ မၿငင္းဘူးတဲ့ မၿမေႏွာင္း အခုလဲသေဘာတူတယ္တဲ့ေလ။ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ ၾကီးၿပၾကီးဆိုတာနဲ႕စတင္ ထိေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာခဏေန အလုပ္လိုက္ရွာ။ ၿမိဳ႕ၿပၾကီးသာဆိုတယ္ ရွားလိုက္တဲ့ အလုပ္ ဘာမွကိုမရဘူး ။ရၿပန္ေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ ေလးအတိုင္း၀င္ေငြေလးနဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ ေတေလ့ကို ေက်ာင္းထားနိဳင္မလဲ။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႕တိုင္ပင္တယ္ .........အဲ့ၾကမွ သိေတာ့တာဗ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း ငဖဲ(ေခၚ) ေက်ာ္ထြန္းက သူခိုးဗ်။ သူခိုးမွသူခိုးအၾကီးစားၾကီးေလ။
“ငေအး......မင္းသားေလးေက်ာင္းထားမယ္ဆိုလို႕သာ ငါကဖြင့္ေၿပာရတာငါမင္းကိုအတင္းမလုပ္ခိုင္းဘူးေနာ မင္းအခုငါတို႕ လုပ္မဲ့ခြင္မွပါမလား မင္းသေဘာေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၿပီ ငဖဲနဲ႕ လိုက္သြားရင္ တခ်ီတည္းနဲ႕ပြၿပီ။ လူဆိုတာ အလြယ္ၾကိဳက္ကိုဗ် ဒီတစ္ေခါက္လိုက္ဖို႕ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္ ။
“ငဖဲငါလိုက္မယ္ကြာ......မင္းအလုပ္စမယ္ဆိုရင္ငါ့ကိုေၿပာေနာ္”
ငဖဲ က................................
“ေအးငါ သေဌးၾကီးတစ္ေယာက္ အိမ္ကို ခိုးဖို႕လုပ္ထားတယ္ အားလံုးစံုစမ္းၿပီးၿပီ။ အခု ေလာေလာဆယ္ သူေဌးၾကီးနဲ႕ သူ႕မိသားစုနယ္က ဆီစက္ေတြသြားစစ္ရင္းနဲ႕ ေႏြရာသီအပမ္းေၿဖသေဘာမိ်ဳး သြားေနၾကတယ္...အဲ့အိမ္မွာ အခု က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ သူေဌးၾကီးရဲ႕ အေမ ရယ္ အိမ္ေဖာ္မေလးရယ္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္ငါတစ္ေယာက္တည္း သြားလည္းၿဖစ္တယ္ ဒါေပမယ့္ မင္းသားေလးေတေလ ေက်ာင္းထားမယ္ဆိုလို႕ ငါနဲ႕လိုက္ခိုင္းတာကြ...ဒီေတာ့တိုကေတြမနက္ၿဖန္သြားမယ္ၿပင္ထား”
“ေအးေအး.....”ဆိုတဲ့စကား ရည္မွန္းခ်က္ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြအၿပည့္နဲ႕ သားအတြက္ မိသားစုအတြက္ဆိုတဲ့ အားမာန္ေတြ အၿပည့္နဲ႕ေပါ့ ။
Posted by ကရင္
Monday, October 13, 2008 at 6:39 AM | 0 comments
ေမွာင္မဲေနတဲ့ည....... အိမ္ၾကီးတစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္ေနတယ္ သက္၀င္လွဳပ္ရွားေနတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ငဖဲရယ္ႏွစ္ေယာက္တည္းေပါ့ ။ အိမ္ၾကီးကေတာ့ လြတ္လပ္စြာအိပ္ေမာက်ေနဆဲ ေပါ့.......
ငဖဲကေတာ့ ကၽြမ္းက်င္စြာနဲ႕ ရွိသမွ်တံခါးေတြ ကို သူ႕အိမ္လိုပဲ ဖြင့္ၿပီး၀င္ေရာက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငဖဲေနာက္က ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ လိုက္လာရတာေပါ့.။မီးခံေသတၱာ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ငဖဲကစတင္ဖြင့္ေနပါၿပီ။ အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ ပဲ စူးရွတဲ့ ၀ိုင္ယာေညွာ္နံ႕ က စူးကနဲ ရလာတယ္ ငဖဲက
“ေဟ့ေကာင္ ငေအး မီေလာင္ေနၿပီကြ သြားၾကည့္စမ္း ”
ကၽြန္ေတာ္လည္းဟိုဟိုဒီဒီ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ လားလား.......စာၾကည့္ခန္းထဲက မီေတာက္ၾကီးထြက္ေအာင္ကို ေလာင္ေနတာကၽြန္ေတာ္လည္းေဆာက္တည္ရာမရ ေၿပးလာရင္း
“ ငဖဲေရ အၾကီးအၾကယ္ ကိုေလာင္ေနတာကြ ”
ေၿပာေနရင္းမွာပဲ မီးလန္႕သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ဆူညံစြာထြက္ေပၚလာၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ မီးဥၾသ သံဆူညံစြာနဲ႕ မီးသတ္ကားမ်ား လာတဲ့ အသံကိုၾကားေနရပါတယ္ ။။။။ ငဖဲကေတာ့ နိဳင္ရာယူၿပီး အိမ္ေအာက္ကို ေၿပးဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။
“ငေအး ေရ လိုခ်င္တာယူၿပီးေၿပးသာေၿပးေပေတာ့” ဟုေၿပာကာဆင္းေၿပးေလေတာ့သည္ ။ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးလည္း နိဳင္ရာပစၥည္းေတြမၿပီး ထြက္ေၿပးသြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းအခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ ရရာအဖိုးတန္ပစၥည္းေလးေတြေရြးထည့္ ၿပီးေၿပးမယ္လုပ္တုန္း
“အဟြတ္...အဟြတ္...ဟြတ္ အမေလး ကယ္ၾကပါ ....ကယ္ၾကပါ”
ဆိုတဲ့ အဘြားၾကီးရဲ႕အသံ ၾကားလိုက္ရတဲ့အခိုက္ ဘေအးဆိုတဲ့ ေလာဘသားကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ တစ္ ကိုယ္လံုးေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားတယ္ ။စဥ္းစားတယ္
“ငါ့မွာအေမရွိလို႕ ငါခရီးထြက္ေနတုန္း ဒီလိုၿဖစ္မယ္ဆိုရင္ ငါဘယ္လိုခံစားရမလဲ ဘေအး မင္းစဥ္းစားစမ္း...စဥ္းစားစမ္းဘေအး မင္းစဥ္းစား မင္းမွာေၿခေတြ လက္ေတြအေကာင္းၾကီး မင္းသားေလးေတေလ အတြက္ မင္းၾကိဳးစားၿပီး ထပ္ရွာလို႕ရတယ္ သူေဌးၾကီးအတြက္ က တန္ဖိုးမၿဖတ္နိဳင္တဲ့ အေမတစ္ေယာက္ ဆံုးရွဳံးရမွာ ကဲဘေအး မင္းဘာလုပ္မွာလဲ”
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးဘယ္လိုရွာရွာရနိဳင္မွာမဟုတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို လႊတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးအဖိုးအတန္ဆံုးေသာ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခု ကို ၿပတ္သားစြာဆံုးၿဖတ္ လိုက္ပါတယ္ ။မီးေတြေလာင္စၿပဳေနၿပီၿဖစ္တဲ့ အိပ္ခန္းထဲက အဘြားအိုကို ေပြ႕ခ်ီကာ မီးေတာထဲမွ အလွ်င္ၿမန္ဆံုးေသာ အရွိန္နဲ႕ ခုန္ထြက္လိုက္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အဘြားအိုေရာ အသက္ရွင္ခဲ့တယ္ ။အဘြားအိုကို ေထြးဖက္ႏွစ္သိမ့္ ရင္း ဆို႕နင့္၀မ္းသာ ေသာပီတိအဟုန္ၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ဘေအး တမ္းတေခၚငင္ လိုက္တဲ့ လွိဳက္လဲစြာ ထြက္ ေပၚလာတဲ့ အသံဟာ နက္ရွိုဳင္းမွဳအၿပည့္နဲ႕ မီးဥၾသသံေတြ၊သံေခ်ာင္းသံ ေတြၾကားမွာ ထြက္ေပၚလာတာကေတာ့
“အေမ....................” တဲ့။

မွတ္ခ်က္။ ။ ေလာကမွာရွိကုန္ေသာ လူအားလံုးတို႕သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ဇာတ္ေကာင္ ကိုဘေအးကဲ့ သို႕မိဘခ်င္းစာနာတတ္ၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း ဤ၀ထၳဳတိုေလးကို ဇာတ္သိမ္းလိုက္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေၿမ႕ၾကပါေစ။
(ကရင္) ည ၂ နာရီ ၅၂ မီးနစ္
Posted by ကရင္
အပိုင္း(၁)

ဇူလိုင္လအေႏွာင္းပိုင္း တစ္နံနက္ခင္းၿဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ဆင္းသက္ရာ ေဟတာေဒသအနီးတြင္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကင္းလွည့္ေနၾကစဥ္ လီထရန္႔ႏွင့္ ေဒ့ဗ္ဂ်င္ဆင္ တို႕ရန္ပြဲ ၿဖစ္ကာ လက္သီးခ်င္းထိုးၾကသည္။
ၿပသာနာ ကဘာမွမဟုတ္၊ ေမာင္းခ်ဓားတစ္ေခ်ာင္း ေပ်ာက္သည့္ကိစၥ၊ သို႕ေသာ္ ရန္ပြဲကမူ
အေသအေၾကအၾကိတ္ အနယ္ ပထမပိုင္းမွာေတာ့ ဘတစ္ၿပန္ က်ားတစ္ၿပန္ သို႕ေသာ္ ေဒ့ဗ္ဂ်င္ဆင္က
လူေကာင္ၾကီးၿပီးဗလေကာင္းသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ သူက စထရန္႕၏ လည္ပင္းကို လက္တစ္ဖက္ၿဖင့္ရစ္ပတ္ၿပီး သိုင္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ၿပီး ႏွာေခါင္းကို
ထိုးၾကိတ္သည္။တစ္အားကုန္ ထုိုးသည္။တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ ထုိးသည္ စထရန္႕ ၏ႏွာေခါင္းမွ
ကြဲထြက္သြားေသာ အသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာသည္။ ေဗ်ာက္အိုးတစ္လံုးေဖာက္လိုက္သည့္
အလားၿပင္းထန္သည္။ ဒီအထိလည္း ဂ်င္ဆင္က ဆက္ၿပီးထိုးေနဆဲ ၿဖစ္သည္။ တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္
သြက္လည္းသြက္သည္၊ ထိလည္းထိသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သံုးေယာက္ ေလာက္ သူ႕ကို ၀ိုင္းၿပီး ဆြဲၾကရသည္။
ပြဲၿပီးေသာအခါ စထရန္႕ကို ရဟတ္ယာဥ္ၿဖင့္ ေနာက္တန္းသို႕ ပို႕လိုက္ရသည္။ သူ၏ႏွာေခါင္းကို
ကုသရသည္။ႏွစ္ရက္သာၾကာ၍ သူၿပန္လာသည္။ ႏွာေခါင္းမွာသတၱဳၿပားတစ္ခုႏွင့္က်ပ္စည္းထားသည္။

သာမန္အားၿဖင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ သည္ကိစၥမွာ သည္မွာ ၿပီးဆံုးသြားရမည္။ သို႕ေသာ္ ယခုဟာက ဗီယက္နမ္
ၿဖစ္သည္။ လူတိုင္းမွာေသနတ္ ကိုယ္စီရွိၾကသည္ ၿဖစ္၏။ ေဒ့ဂ်င္ဆင္ မွာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ၀င္ရေတာ့သည္။
သူ႕ဖာသူစိုးရိမ္စိတ္ေတြ ၀င္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ကဘာ ၿခိမ္းေၿခာက္မွဳမွ်မရွိ လက္စား

ေခ်မည္ဟု ၾကံဳး၀ါးၿခင္းမရွိ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ တိတ္ဆိတ္ေသာ တင္းမာမွဳမ်ား ၿဖစ္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။

သို႕ၿဖင့္ ဂ်င္ဆင္သည္ အထူးဆင္ၿခင္မွဳေတြ ၿပဳလုပ္ေနေတာ့သည္ ။ ကင္းလွည့္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ စထရန္႕
ဘယ္မွာေရာက္ေနသည္ကို ဂရုၿပဳေနရသည္။ သူ၏ကတုတ္က်င္းကို စည္းေၾကာင္း၏ အစြန္ဆံုးမွာတူးသည္။

သူ႕ေၾကာဘက္ကို အၿမဲသတိထားသည္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေနသည့္အၿဖစ္ကို အၿမဲတမ္း
ေရွာင္ရွားသည္။
Posted by ကရင္
အပိုင္း(၂)
သည္ပံုစံအတိုင္း တစ္ပတ္ခန္႕ၾကာေသာအခါ ၿပသာနာ ရင့္က်က္ လာရေတာ့သည္။ ဂ်င္ဆင္
စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေန၍မရေတာ့ပါ။ သူက စစ္ပြဲႏွစ္ပြဲကို ဆင္ႏႊဲေနရသကဲ့သို႕ရွိသည္။
လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရသည့္အရပ္ဟူ၍ မရွိေတာ့ပါ။ ရန္သူေတြကေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနေတာ့သည္။ ေရွ႕တန္းရယ္ေနာက္
တန္းရယ္ဟူ၍ မွွရွိေတာ့ပါ။

ညဘက္ဆိုလွ်င္သူအိပ္လို႕မရပါ။ ထိတ္လန္႔ေနတတ္သည္ အၿမဲတမ္းသတိထားေနရသည္။ အေမွာင္ အတြင္းမွ
ထူးဆန္းသည့္ အသံမ်ား သူၾကားေနရသည္။ သူကေတာ့ ကတုတ္က်င္းဆီသို႕ လက္ပစ္ဗံုးတစ္လံုး လိမ့္လာသည္
ဟုထင္မိသည္။ ေမာင္းခ်ဓားဖြင့္သံ ၾကားရသည္ဟု ထင္မိသည္။ သူ႕အဖို႕လူဆိုးရယ္ လူေကာင္း ရယ္ ခြဲ
ၿခားမွဳမရွိေတာ့ပါ။

အေတာ္ကေလးလံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေသာ္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေတြ ေအးေအးလူလူ ေနထိုင္ၾကစဥ္မွာပင္
သူက ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးကိုေက်ာမွီၿပီး ထိုင္ေနသည္။ ေသနတ္ကို ေပါင္ေပၚမွာတင္ထားသည္ ။ စထရန္႕ကို
တုန္လွဳပ္ေၿခာက္ၿခားေသာ မ်က္လံုးမ်ားၿဖင့္ မ်က္ၿခည္မၿပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ႕စိတ္သူ မည္သို႕မွ် မထိမ္းနိဳင္ေတာ့ပါ။တစ္ခုခု လုပ္မွၿဖစ္ေတာ့မည္။ တစ္ညေနတြင္ သူသည္
စထရန္႕အမည္ကို ေအာ္ဟစ္ရင္း ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္ၿပီး ပစ္ေတာ့သည္။ ေအာ္လိုက္ပစ္လိုက္ႏွင့္
က်ည္တစ္ကပ္လံုး ကုန္သြားသည္အထိပင္ ၿဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး ေၿမၾကီး ေပၚမွာ
ေမွာက္ေနၾကရသည္။ မည္သူမွ် သူ႕အနားမကပ္ရဲပါ။

ဂ်င္ဆင္က ေသနတ္ကို က်ည္ကပ္ ထည့္သည္ ။သို႕ေသာ္ ရုတ္ၿခည္းဆိုလိုပင္ သူ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
သူ၏ေခါင္းကို သူ၏လက္ႏွစ္ဘက္ၿမွဳပ္ထားလိုက္သည္။သူ နည္းနည္းေလးမွ မလွဳပ္ရွားေတာ့ ပါ။ထိုအတိုင္းပင္
ႏွစ္နာရီ သံုးနာရီခန္႕ၾကာေအာင္ ထိုင္ေနေတာ့သည္။

သို႕ေသာ္ ယင္းအၿဖစ္က အဆိုး၀ါးဆံုး မဟုတ္ေသးပါ။

အေၾကာင္းမွာ သူသည္ ထိုညမွာပင္ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ထံမွ ပစၥတို ေသနတ္တစ္လက္ ငွားရမ္း သည္။
ေသနတ္ကို ေၿပာင္းကေန ကိုင္ၿပီး သူ၏ႏွာေခါင္းကိုထု ၊ေနာက္ စည္းေၾကာင္းကိုၿဖတ္ၿပီး စထရန္႕ ၏ကတုတ္က်င္း
သို႕ သြားေရာက္သည္။ သူ႕ႏွာေခါင္း အား ထုႏွက္ထားသည္ကို ၿပၿပီးသူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ရည္တူ
တန္းတူၿဖစ္သြားပလား ဟု ေမးသည္။

စထရန္႕က ေခါင္းညိတ္ၿပီး အားလံုးအတူတူ ၿဖစ္သြားၿပီ ဟုေၿပာ၏။

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ က်ေတာ့ လီစထရန္႕ ရယ္ေမာလွ်က္ ရွိသည္။

“ဒီလူအရူးပဲ ၊သူ႕ေမာင္းခ်ဓားကို က်ဳပ္ခိုးထားတာပဲ”

ဟုသူကေၿပာသည္။
Posted by ကရင္
အပိုင္း(၃)

ေဒ့ဗစ္ဂ်င္ဆင္ႏွင့္ လီစထရန္႕တို႕ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္မသြားၾကပါ။ သို႕ေသာ္ တစ္ေယာက္အေပၚ
တစ္ေယာက္ယံုၾကည္မွဳ ရွိသြားၾကသည္။ ေနာက္လထဲတြင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အတူလက္တြဲၿပီး ခ်ံဳခိုတိုက္ခိုက္
ၾကသည္။ အတူ လက္တြဲ ၿပီး တိုက္ကင္းလွည့္ၾကသည္။ ကတုတ္က်င္းတစ္ခုထဲတြင္ ေနရာယူၾကသည္။
ညအခ်ိန္ တြင္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ကင္းေစာင့္ ၾကသည္။

ၾသဂုတ္လ ကုန္ပိုင္းတြင္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူညီမွဳ တစ္ခုရွိၾကသည္။ အကယ္၍ တစ္ေယာက္ေယာက္
တြန္းလွည္းႏွင့္ ေနရသည့္အၿဖစ္ မ်ိဳးဒဏ္ရာရရွိခဲ့လွ်င္ အၿခားတစ္ေယာက္ က ယင္းအၿဖစ္ကို ဇာတ္သိမ္းေပး
လိုက္ရန္ ၿဖစ္သည္။ ၄င္း အခ်က္ကို သူတို႕တစ္ကယ္ပင္ အေလးအနက္ ထားၾကသည္။

ယင္းကိုသူတို႕က စာရြက္ေပၚမွာေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးၾကသည္။ အၿခားႏွစ္ေယာက္ ကိုလည္း
အသိသက္ေသအၿဖစ္ လက္မွတ္ထိုးၾကေစသည္။

ယင္းသို႕ၿဖင့္ ေအာက္တိုဘာလ တြင္ လီစထရန္႕ ေမာ္တာက်ည္ဆံ ထိမွန္သည္။ ဒူးဆစ္ေနရာမွ ေနၿပီး ေၿခေထာက္
ၿပတ္ထြက္သြားသည္။ သူတစ္လွမ္းသာ ခုန္ဆြခုန္ဆြလွမ္းနိဳင္ ၿပီး ယိမ္းယိုင္လဲက် သြားသည္။
“အား............ေတာက္”

သူရြတ္ဆိုလိုက္သည္။

“ေတာက္.....................အား............ေတာက္”

အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ေရရြတ္ေနသည္။

ထုိ႕ေနာက္ သူတုန္လွဳပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားဟန္ ရွိသည္။ သူဆင္းေၿပးရန္ၾကိဳးစားသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕မွာေၿပးရန္
ေၿခေထာက္ မရွိေတာ့ပါ။ ဘိုင္းခနဲ လဲက်သြားသည္။ ၿပတ္သြားေသာ ယာဘက္ေၿခေထာက္ ကို ရုန္း
တြန္းေနသည္။ အရိုးအေရၿပားၾကီးေတြ ေပၚထြက္ေနသည္ ။ ေရဘံုဘိုင္ မွေရေတြက်သလို ေသြးေတြ ဒလေဟာ
သြန္က်ေနသည္။

သူကုန္းငံု႕လိုက္သည္။မရွိေတာ့ေသာ သူ႕ေၿခေထာက္ကို ႏွိပ္နယ္မည့္အသြင္ မ်ိဳးၿဖစ္သည္။ ထုိ႕ေနာက္
သူသတိေမ့သြားသည္။ ရက္ကယ္လီ က ေသြးတိတ္ကြင္းစည္းေပးၿပီး ေမာ္ဖင္းထိုးေပးလိုက္သည္။
Posted by ကရင္
အပိုင္း(၄)

သည့္အၿပင္ကား ဘယ္သူမွ ဘာမွ်မတတ္နိဳင္ေတာ့ပါ။ ရဟတ္ယာဥ္ အလာကို ေစာင့္ၾကည့္ရန္သာရွိသည္။
ေဒ့ဗ္ဂ်င္ဆင္သည္ စထရန္႕အနီးသို႕ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္သည္။ ၿပတ္ေနေသာ ေၿခေထာက္
သည္ ရွဳံ႕ တြန္႕ေနၿခင္းမရွိေတာ့။ စထရန္႕အသက္ ရွိေသးေလာဟု ေတြးမိၾကသည္။ အတန္ၾကာမွ
သူ႕မ်က္လံုးမ်ားပြင့္လာၿပီး ေဒ့ဗ္ဂ်င္ဆင္ ကိုေမာ့ၾကည့္ကာ.................

“အို....................ဘုရားသခင္”

ဟုရြတ္ဆိုလိုက္ သည္ ။သူညည္းတြားသည္။ ထို႕ေနာက္ အနည္းငယ္ ေရြ႕လ်ားလိုက္ၿပီးေနာက္ .......

“အို.............ဘုရားသခင္၊သူငယ္ခ်င္း ငါ့ကိုမသတ္ပါနဲ႔”

“ဆက္သာေအာ္ေနပါ”

ဂ်င္ဆင္ ကေၿပာလိုက္သည္။

လီစထရန္႕မွာမူ ေနာက္တြင္ ေမ့ေနဟန္ရွိသည္။ သူသည္ တစ္သကၠန္႕ ေလာက္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးေနာက္
သူ႕ေၿခေထာက္ ကို ညႊန္ၿပကာ ........

“ဒဏ္ရာကသိပ္ မၿပင္းပါဘူး တကယ္ပါ သူတို႕က်ဳပ္တိုက္ရင္ ပါသြားမွာပါ တကယ္ပါ”

“အမွန္ပဲ သူတို႕ က်ဳပကယ္လိုက္ရင္ ၿပီးသြားမွာပဲ”

“မင္းတကယ္ေၿပာတာလား”

“တကယ္ေပါ့”

စထရန္႕သည္ ေကာင္းကင္ကို မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္။

ထို႕ေနာက္သတိလစ္သြားသည္။ ထို႕ေနာက္ သတိၿပန္လည္လာသည္။

“ငါ့ကို မသတ္ပါနဲ႕”

“မသတ္ပါဘူး”

ဂ်င္ဆင္က ၿပန္ေၿပာသည္။

“တကယ္ေၿပာတာလား”

“တကယ္ေပါ့”

“ဒါကို မင္းကတိေပးရမယ္၊ က်ိန္ရမယ္၊ ငါ့ကိုမသတ္ဘူးဆိုတာ မင္းက်ိန္ၿပီးေၿပာရမယ္”

ဂ်င္ဆင္ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး..................

“ငါက်ိန္ၿပီးေၿပာပါတယ္”

အတန္ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တိုကသည္ သူ႕ကို ရဟတ္ယာဥ္ ဆီသို႕သယ္သြားၾကသည္။ ဂ်င္ဆင္က
အေကာင္းပကတိရွိေသာ ေၿခေထာက္ကို လက္ၿဖင့္တို႕ၿပီး ေၿပာလိုက္သည္။

“ကဲသြားေပေတာ့”

ေနာက္ပိုင္းတြင္ လီစထရန္႕ ကြယ္လြန္သြားေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကားသိရသည္။ ထုိအခါမွပင္
ေဒ့ဗ္ဂ်င္ဆင္သည္လည္း ၀န္ထုပ္၀င္ပိုးၾကီး က်သြားေတာ့သည္။


မွတ္ခ်က္ ။ ။ Enemies and Frieends By Tim O'Brien (ကရင္)
Posted by ကရင္
(၁၉၉၄)ခုႏွစ္ ...............
ကၽြန္ေတာ္ ၄ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေပါ့ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီခုႏွစ္တုန္းက ၿမန္မာနိဳင္ငံမွာ ဟိႏၵဴ ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ ကိုးကြယ္တဲ့ မဟာပိႏၷဲ ရုပ္တုၾကီးေတြက ႏြားနိဳ႕ေသာက္တယ္ ဆို တဲ့သတင္းကဟိုးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႕ ေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ကလဲ လက္ေတြ႕မွ ယံုတဲ့ ကရင္တစ္ေယာက္(ကရင္ဆိုေပမယ့္ အေဖေရာအေမေရာဗုဒြဘာသာ၀င္ေတြပါ) ဆိုေတာ့ ကာ ကေလးဆိုေပမယ့္ သိခ်င္တဲ့စိတ္ကထိမ္းမရဘူးဗ်ိဳ႕ အဲ့ဒီမွာ တၿခားဘာသာကိုစိတ္မ၀င္စားတတ္ပဲ သူ႕ဟာသ ူၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနတတ္တဲ့ ေမေမ ကို သြားေၿပာတာေပါ့ .....
“ေမေမ...သားအဲ့ဒီႏြားနိဳ႕ေသာက္တဲ့အရုပ္ၾကီးေတြသြားၾကည့္ခ်င္တယ္...”
“သားရယ္ ဘာလုပ္မလို႕လဲကြယ္ ...”
“ဟာေမေမကလည္း သားၿမင္ဘူးခ်င္လို႕ပါဆိုမွပဲ လိုက္ပို႕ေနာ္..”
ကၽြန္ေတာ္ပူစာသမွ်ဘယ္တုန္းကမွ မၿငင္းဘူးတဲ့ေမေမကေတာ့ ထံုးစံအတို္င္းေပ့ါဗ်ာ။
“ေအးပါကြယ္ ေမ ညေနလိုက္ပို႕မယ္ေနာ္ ....”
၀မ္းသာအားရ ညေနကိုေရာက္ဖို႕ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ညေနေရာက္ေတာ့ အဲ့ေန႕မတိုင္ခင္ကမွၾကီးၾကီးမခ်ဳပ္ေပးထားတဲ့ နိဳင္လြန္အေႏြးထည္ေလးကို၀တ္ၿပီး ေဘာင္းဘီတိုေလး၀တ္ ေမေမ ေရခ်ိဳးၿပီးၿပင္ဆင္ ၿပီးတာနဲ႕ ေမေမ့စက္ဘီးေလးေနာက္ကေန လိုက္ၿပီးအဲ့ဒီ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းကို သြားၾကပါတယ္။ (ပါးပါးနဲ႕မမၾကီး(ၾကီးၾကီးမဟု ကၽြန္ေတာ္ေခၚသည္)ကေတာ့ လံုး၀စိတ္မ၀င္စား အားလည္းမေပးပါ ထို႕ေၾကာင့္သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ မလိုက္ပါ) ။အဲ့ဘုရားေက်ာင္းၾကီးေရာက္ေတာ့ ၿမန္မာေတြနဲ႕ၿပည့္ေနပါတယ္ ႏြားနိဳ႕ေရာင္းတဲ့သူေတြေရာ စံုလို႕ပါပဲ။ (၄င္းအရုပ္ၾကီးမ်ားအားအထဲမွာႏြားနိဳတိုက္ခ်င္လွ်င္တိုက္ခြင့္ရွိပါသည္ ။) ေမေမ က
“သားေလး ႏြားနိဳ႕ တိုက္ၾကည့္ေလ သားေလးက လက္ေတြ႕ မွယံုတတ္တာဆိုေတာ့ ” ဟုၿပံဳးၿပီးေၿပာကာပိုက္ဆံထုတ္ေပးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏြားနိဳ႕ တစ္ခြက္ႏွင့္ ဆိုင္မွငွားေသာ ဇြန္းအၾကီးတစ္ေခ်ာင္းကိုယူကာ ဘုရားေက်ာင္းၾကီးထဲသို႕ ေမေမႏွင့္ အတူ၀င္လာပါသည္။ ၄င္းတို႕အထဲတြင္ ရုပ္တုမ်ားေရွ႕တြင္ မီးပူေဇာ္ၿခင္း အေမႊးတိုင္မ်ားပန္းမ်ားၿဖင့္ၿပည့္ၾကပ္ ေနသည္ ကၽြန္ေတာ္လည္း စူးစမ္းလိုစိတ္ ၁၀၀% ႏွင့္ လူရွင္းေသာ ရုပ္တုၾကီးတစ္ခုေရွ႕မွာ ရပ္ မမွီ တမွီႏွင့္စတင္ တိုက္ၾကည့္ပါသည္။ အဲ့ဒီခ်ိန္မွာပဲ ရုပ္တုက ႏြားနိဳ႕ေသာက္လားမေသာက္လားေတာ့မသိ မီးပူေဇာ္ ထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ မ်ားမွ တဆင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ကရင္ရဲ႕ အက်ီ ၤ မွာ မီးစြဲေလာင္ပါေတာ့တယ္။ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ နိဳင္လြန္သားဆိုေတာ့ ကိုေရႊမီးက အားရပါးရေလာင္ေတာ့တာပဲ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပူေလာင္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနတာေပါ့ ပထမေတာ့ ေမေမ လန္႕သြားတဲ့ပံုစံၿဖစ္သြားတာ ကို ေတြ႕လိုက္မိတယ္ အဲဒါေတာ့ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး ။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မိဆံုးက ေမေမ မ်က္ႏွာမွာတည္ၾကည္ေလးနက္မွဳ အၿပည့္နဲ႕ တစ္ခုခုကို ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္ ဆိုတာပဲ အတည္ၿငိမ္ဆံုး အေလးနက္ဆံုး ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႕ ေမေမ ေလ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုအ ေၿပးတပိုင္းနဲ႕ ေရာက္လာၿပီး ဘာလုပ္တယ္ထင္လဲ သူ႕ ရဲ႕ နဳေဖြးေနတဲ့လက္၊ကၽြန္ေတာ့ကိုပိုက္ေထြးခဲ့တဲ့ လက္၊တပည့္ေတြကို စာေတြတတ္ေၿမာက္ေအာင္သင္ေပးခဲ့တဲ့လက္နဳနဳ ေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့ ကိုယ္ေပၚက မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြ ကို လိုက္ လံ ၿငိမ္းသတ္ပါေတာ့တယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာလာၾကည့္ၾကတဲ့ ၿမန္မာလူမိ်ဳးေတြ ေရာ ကုလားလူမ်ိဳးေတြပါ မိခင္တစ္ေယာာက္ရဲ႕ ခိုင္မာစြာဆံုးၿဖတ္ခဲ့တဲ့ သားသမီးအတြက္ ေမတၱာ ကို ၿမင္ေတြ႕ၾကရပါေတာ့တယ္။ ကူညီသူေတြလည္းေရာက္ လာ ေတာ့ မီးကၿငိမ္းသြားၿပီေလ။ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးထဲမွာေတာင္မွ ေမေမ ရဲ႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တဲ့ တည္ၾကည္ၿပတ္သားတဲ့ မ်က္ႏွာအမူအရာ ဟာအခုကၽြန္ေတာ္အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ မေမ့နဳိင္ခဲ့ပါဘူး ။
မိခင္ဆိုတာသားသမီးေတြအေပၚကိုွသူတို႕အတြက္၊သူတို႕အသက္သူတို႕ခံစားမွဳေတြကိုစြန္႕လႊတ္ၿပီးခ်စ္ၾကတယ္ ဆိုတာကို အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ သိေစခ်င္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ၿဖစ္ရပ္မွန္ အၿဖစ္အပ်က္ေလး ကို တင္ၿပေရးသား ၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။
ေမေမ က်န္းမာပါေစ၊ခ်မ္းသာပါေစ၊ႏွလံုးစိတ္၀မ္းေအးခ်မ္းသာယာပါေစလို႕ဆုေတာင္းလွ်က္ အေ၀းေရာက္သား
(ကရင္)

Posted by ကရင္
အဲသည့္ ေန႕က မိုးေတြရြာေနတယ္ ....
ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ဟာ ... လမ္းမၾကီး အတိုင္းေလွ်ာက္လာရင္း နဲ႕ ... မိုးေကာင္းကင္ ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းနဲ႕ တစံုတခု ကို ေရရြတ္တမ္းတေနတယ္

အဲသည့္ ရြာေနတဲ့ မိုးစက္ေတြသာ ... ေငြေတြျဖစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ တဲ့
တကယ္ေတာ့ ေကာင္ေလးက သူဆင္းရဲေလး တစ္ေယာက္ပါ
သူ႕မွာ ေငြေၾကးဆိုလို႕ တျပားတခ်ပ္မွ မပါဘူး
အ၀တ္အထည္ဆိုလို႕လဲ ... သူ႕ကို ေပၚက အ၀တ္တစံု ပဲရွိတယ္
၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ ေတာ့ .. အသံေပါင္းစံုျမည္လို႕ေပါ့
သူ ဘာအစာမွ မစားရေသးတာ ... ၄ .. ၅ ရက္ေလာက္ေတာင္ ရွိေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕
ဒီလိုနဲ႕ ... မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းနဲ႕ .. သူ႕ဘ၀သူ စိတ္နာေနတုန္း ...
နံေဘးနားကေန .. ကားတစ္စီး ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္
ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားအမ်ိဳးအစား ေပါ့
ကားေနာက္ခန္းမွာ ေတြ႕လိုက္ရတာက .. သူနဲ႕ သက္တူရြယ္တူ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္

လက္ထဲမွာက စားစရာမုန္႕ေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႕ ....... လမ္းေဘးကေကာင္ေလးကေတာ့ .. ေ၀၀ါးလာတဲ့ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို တခ်က္ပြတ္သပ္ရင္း ... ေျခာက္ေသြ႕စျပဳလာတဲ့ .. ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကို ကိုက္မိတယ္ ... ။ သူက်ေတာ့ ကားအေကာင္းစားစီးလို႕ .... စားစရာ လဲ အျပည့္ အစံုနဲ႕ ... ။ ငါ က်ေတာ့ ... လမ္းေဘးမွာ ... မိုးေရေတြ ရႊဲစိုလို႕ .. ။ ဗိုက္ထဲမွာက လဲ ဗလာနတိၳနဲ႕ ... ။ ေလာကၾကီးက တယ္လဲမတရားပါလားလို႕ .. ေတြးေနမိတယ္ ... ။ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာပဲ ... မည္းေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ဟာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံတစ္ခုနဲ႕ အတူ ... လင္းလက္သြားခဲ့တယ္ ... ။ ျပီးေတာ့ ... အလင္းတန္းတစ္ခုဟာ သူတို႕ရွိရာနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းကို က်ေရာက္လာတယ္ .... ။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး လင္းထိန္လို႕ေပါ့ .. ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ... မထင္မွတ္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္ေလ .. ။ ေရွ႕တူရႈကို သြားေနတဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚကားေလးရဲ႕ ဦးတည္ရာက ... လမ္းေဘးကေကာင္ေလးဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္ ... ။ အံ့အားတသင့္နဲ႕ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကေတာ့ ဒါကို မသိရွာဘူးေပါ့ .... ။ အရွိန္မထိန္းႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚကားေလး ကေတာ့ ... ေကာင္ေလးကို လမ္းေဘး က သစ္ပင္ဆီ အေရာက္ ဆြဲ ေခၚသြား ခဲ့တယ္ ... ။ ကားတစ္စီးလံုးလဲ ... ေၾကမြပ်က္စီးလို႕ ေပါ့ .. ။ ........... ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ တရားခံမရွိပါပဲ ... ဘယ္သူ႕မွာမွ အျပစ္မရွိပါပဲနဲ႕ .... ကားေပၚက ေကာင္ေလးေရာ ... လမ္းေဘးက ေကာင္ေလးေရာ ... အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ၾကရတယ္ ... ။ ဒါေပမယ့္ .. တစ္ခုရွိတာက ... ဘယ္သူ႕ရဲ႕ ဆံုးရႈံးမႈဟာ ပိုျပီးတန္ဖိုးၾကီးသလဲ ... ဘယ္သူက ပိုျပီးနစ္နာခဲ့ရသလဲ .. ဆိုတာပဲ ... ။ လူခ်မ္းသာေကာင္ေလး က ... သူ႕ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕စြာနဲ႕ ေနထိုင္ခဲ့ရလို႕ ... သူ႕ဘ၀ဟာ .. ေသေပ်ာ္ျပီလို႕ထင္လား .. ဒါမွ မဟုတ္ .... ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕မႈေတြ ဆိတ္သုဥ္းခဲ့ရတဲ့ အတြက္ .. သူ႕ဘ၀ရဲ႕ နိဂံုးဟာ ... အရမ္းကို ဆိုး၀ါးေနလား ... ။ သူဆင္းရဲ ေကာင္ေလးဘက္က ၾကည့္ရင္ေရာ ... သူက ၅ ရက္လံုးလံုး ထမင္းေလးတစ္နပ္ေတာင္ မစားခဲ့ရပဲနဲ႕ ... ေသဆံုးသြားခဲ့ရတာ ... ဘယ္ေလာက္မ်ား ... ေၾကကြဲစရာေကာင္းလိုက္မလဲ ... ။ ျပီးေတာ့ .. သူ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ခ်မ္းေျမ႕မႈေတြကို လံုး၀ မခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့အတြက္ .. သူ႕ဘ၀ရဲ႕ နိဂံုးကေရာ ... ျဖစ္သင့္ရဲ႕လား ... ။ ဒါမွမဟုတ္ .. သူ႕လို အညၾတ တစ္ေယာက္ မရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ .. ေလာကၾကီးက ပိုျပီးသာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းလာသလား .. ။ ဘယ္သူမွ မမွားခဲ့တဲ့ ... ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ .. တစံုတခုမွားယြင္းေနတာကေတာ့ ... က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ... .... ...

မွတ္ခ်က္။ ။မစၥတာေရာ့ခ္ကာ(ၿမန္မာခ်က္အြန္လိုင္း) ၏ခံစားမွဳအား ၿပန္လည္တင္ၿပပါသည္။ (ကရင္)
Posted by ကရင္
Tuesday, October 7, 2008 at 9:19 PM | 0 comments

အပိုင္း(၁)

မီးနဴး၏ သားဦးသည္ ေမြးၿပီးမၾကာခင္ ေသဆံုးသြားသည္။ ဒုတိယ ကေလးလည္း

တစ္ႏွစ္ေလာက္သာ လူ႕ဘ၀တြင္ ေနရသည္။

မီးနဴးသည္ ပ်ိုၿမစ္နဳနယ္ အရြယ္ငယ္တံုးပင္ ရွိေသးသည္။မမွည့္ေသးေသာ

သစ္သီးသည္ ညွာတံတြင္ ကပ္ေနသကဲ့သို႕ပင္ မီးနဴး၏စိတ္ႏွလံုးသည္ ပထ၀ီေၿမၾကီး

ႏွင့္ခြာမရေပ။ မီးနဴးသည္ ကမာၻေလာက၏အစိမ္းေရာင္ အရာ၀ထၳဳမ်ားကို ခ်စ္သည္။

မီးနဴး၏ အိမ္ေထာင္ဖက္တြင္ ၿခံဥယာဥ္ေလး တစ္ခုရွိသည္။ မီးနဴး သည္ထို

ၿခံဥယာဥ္ေလးကို မိခင္က ကေလးကို ၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သို႕ ပင္ၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္

ေနသည္။ သို႕ရာတြင္ႏြယ္ပင္ေလးမ်ား အပြင့္ပြင့္မည္ လုပ္တုန္း ကာလကတၱား မွေခၚ

သည့္စာ ေရာက္လာသည္။

မီးနဴးသည္ အိမ္နီးနားခ်င္းအိမ္က ေခြးမ်ားကိုလည္းခ်စ္သည္။ ထိုေခြးမ်ားထဲ

က အခ်စ္ဆံုးမွာ “ဘြ ႏၱာ” ေခၚႏွာေခါင္းၿပားၿပား ႏွင့္ ေခြးကေလးၿဖစ္သည္။ထိုေခြးကေလး

အတြက္ ပုတီးေစ့လည္ပတ္တစ္ခု လုပ္ေပးသည္။ သို႕ရာတြင္ ပုတီးေစ့လည္ပတ္ မၿပီးတၿပီး

မွာပင္ မီးနဴး၏ ေယာက်ၤားသည္ ကာလကတၱားရွိ သူတို႕၏အိမ္သို႕ ေၿပာင္းေရႊ႕ရန္ မီးနဴးကို

လာေခၚသည္။

ေခြးပိုင္ရွင္က ေခြးေလးကိုေမြးရန္မီးနဴးကို ေပးသည္။ သို႕ရာတြင္ မီးနဴး၏ ေယာက်ၤားက

“ဒုကၡမရွာခ်င္စမ္းပါနဲ႕”

ဟုေၿပာၿပီး မီးနဴး၏ ဆႏၵ ကိုဆန္႕က်င္ကန္႕ကြက္သည္။

တစ္ည မီးနဴးသည္ သူ၏ အိမ္သစ္တြင္ အိပ္မေပ်ာ္ၿဖစ္ေနသည္။ အိပ္ရာေပၚတြင္ တလွဳပ္

လွဳပ္ တရြရြၿဖစ္ေနစဥ္ အရုဏ္ေရာင္သည္ အိမ္ခန္းထဲ၀င္လာသည္။ မီးနဴး သည္တေစာင္းထလွ်က္

အၿပင္ဘက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပတင္းေပါက္၀အထိၿမင့္ေသာ စကား၀ါပင္ၾကီးတြင္ စကား၀ါပြင့္

ေတြ ပြင့္ေနသည္ကို ေတြ႕ၿမင္ရသည္။ ပန္းရနံ႕သည္ မီးနဴး၏ႏွာေခါင္၀သို႕ေရာက္လာၿပီးလွ်င္……

“မီးနဴးေနေကာင္းရဲ႕လား”

ဟုႏွဳတ္ဆက္ေနသကဲ့သို႕ ထင္ရသည္။

မီးနဴးတို႕၏ အိမ္ႏွင့္ ေဘးအိမ္နံရံၾကားထဲတြင္ ညပ္ၿပီးေပါက္ေနေသာ စကား၀ါပင္သည္

ေနေရာင္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တ ေနသည္။ သဘာ၀မိခင္၏ဆြံ႕အေနေသာ ကေလးငယ္သည္ မိမိ

အပိုင္မဟုတ္ေသာေနရာတြင္မိမိကိုယ္ကို ရွာေနသည္။

မီးနဴးသည္ ေနၿမင့္မွ အိပ္ရာထတတ္သည္။ ေနေတာ္ၿမင့္မွ အိပ္ရာကထၿပီး စကား၀ါပင္ကို

ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ စကား၀ါပင္ေပၚတြင္ စကား၀ါ ပြင့္တစ္ပြင့္မွ မွရွိေတာ့ေပ။

“ဘယ္လိုၿဖစ္ကုန္ၾကတာလဲ”

သူ႕ကိုယ္သူေမးၾကည့္ေနသည္။ မီးနဴးသည္အိမ္ေဖာ္အား စကား၀ါပင္ကို

ဂရုစိုက္ၿပီး ေရေလာင္းေပးဖို႕ေၿပာလိုက္သည္။ သို႕ရာတြင္စကား၀ါ ပင္ေပၚတြင္စကား

၀ါပန္းမ်ားကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ မၿမင္ရေတာ့ေပ။ ေန႕ရက္ေတာ္ၾကာသြားေသာအခါ

နံနက္ပိုင္းတိုင္း စကား၀ါပန္းေတြ မည္သို႕မည္ပံု ေပ်ာက္သြားသည္ကို မီးနဴးသိရွိသြား

သည္။

Posted by ကရင္

အပိုင္း(၂)

အာရုဏ္သည္ မပြင့္တပြင့္ ၾကာပြင့္သဖြယ္ ၿဖစ္ေနခိုက္ မီးနဴးသည္ ၿဗဟၼဏ

တစ္ေယာက္သည္ ၿခင္းေတာင္းတစ္ေတာင္းကို ကိုင္လာၿပီး စကား၀ါပင္ေပၚတက္လွ်က္

စကားကိုင္းမ်ားကို ခပ္ၿပင္းၿပင္း လွဳပ္ခ်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရသည္မွာ

အိမ္ငွားမ်ားထံမွ အိမ္လခ လိုက္ယူေနေသာ အိမ္ရွင္ႏွင့္တူေနသည္။

မီးနဴးက အိမ္ေဖာ္ကိုေၿပာလိုက္သည္။

“အိမ္ေအာက္ဆင္းသြား အဲ့ဒီလူကို ငါ့ဆီေခၚလာခဲ့”

ၿဗဟၼဏေရာက္လာေသာအခါ မီးနဴးသည္ ၿဗဟၼဏအား တရိုတေသ လက္အုပ္ခ်ီ

နွဳတ္ဆက္ၿပီးလွ်င္ ေမးလိုက္သည္။

“ဘယ္သူ႕အတြက္ စကား၀ါပန္းေတြကို ခူးေနတာလဲၿဗဟၼဏၾကီး”

ၿဗဟၼဏက ၿပန္ေၿပာသည္

“ဘုရားသခင္အတြက္……..”

“ဘုရားသခင္က ဒီပန္းေတြကို ကၽြန္မအတြက္ေပးထားတယ္ဆိုတာ ၿဗဟၼဏၾကီး

မသိဘူးလား”

“ညည္းကို ေပးထားတယ္ ဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္ ကၽြန္မကိုေပးထားတာ ေပးထားတဲ့ပစၥည္းကို ဘုရားသခင္ကၿပန္ယူသလား”

ၿဗဟၼဏ သည္ ဘ၀င္မက်သည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ထြက္သြားသည္ ။

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ခ်ိန္တြင္လည္း စကား၀ါပင္ကို လွဳပ္ဖို႕ ၿဗဟၼဏ ေရာက္လာၿပန္သည္။

ၿဗဟၼဏကိုေတြ႕ေသာအခါ မီးနဴးသည္ မ်က္ရည္စက္လက္ၿဖင့္ အိမ္ေဖာ္ကို ေၿပာလိုက္သည္။

“ဒီစကား၀ါပန္းေတြကိုခူးတာငါမၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ဒီအခန္းမွာငါေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မအိပ္ေတာ့ဘူး”

မီးနဴး၏အိပ္ရာ တၿခားအခနးသို႕ ေၿပာင္းေရႊ႕သြားသည္။ မီးနဴး၏ၿပတင္းေပါက္သည္ ေခ်ာက္

ဒရီ ၏အိမ္ႏွင့္တန္းေနသည္။ တစ္ေန႕တြင္ မီးနဴးက သူ႕ေယာက်ာၤးကိုေၿပာသည္။

“ဟိုမွာၾကည့္စမး ကေလးေလး ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းလဲ ကၽြန္မအဲဒီကေလးေလးကို

တစ္ေခါက္ေလာက္ ခ်ီခ်င္တယ္”

လင္ေယာက်ာၤးကၿပန္ေၿပာသည္ ။

“သူတို႕က ခ်မ္းသာတယ္ကြ သူတ္ို႕ကေလးကို ဒီက ငမြဲ စာေရးအိမ္ လာခြင့္ဘယ္ေပးမွာလဲ”

“အဲ့ဒီလိုေတာ့မေၿပာပါနဲ႕ ကေလးနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြဲၿပားၿခားနားတာမရွိပါဘူး

ကေလးငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ မိန္းမတိုင္းရဲ႕ရင္ခြင္ဟာ ရာဇာပလႅင္နဲ႕ အတူတူပါပဲ”

လင္ေယာက်ာၤးအိမ္အၿပင္ထြက္သြားသည္ ထိုကေနာက္ ခ်က္ခ်င္းၿပန္လာၿပီး ေၿပာသည္။

“က်ဳပ္ကိုသူတိုကလွည့္ေတာင္မၾကည့္ၾကဘူး”

ေနာက္တေန႕တြင္ မီးနဴးသည္ အိမ္ေဖာ္ကို ေခၚၿပီး ေၿပာသည္။

“ဟိုမွာၾကည့္စမ္း ကေလးေလး ၿခံထဲမွာတစ္ေယာက္တည္း ကစားေနတယ္ ။ခပ္ၿမန္ၿမန္ ေၿပးသြား

ၿပီး ဒီသၾကားလံုးထုပ္ေပးလိုက္ပါ”

ညေနခ်ိန္တြင္ မီးနဴး၏ေယာက်ာၤး မ်က္ႏွာမၾကည္မလင္ ႏွင့္အိမ္ၿပန္ေရာက္လာသည္။

”က်ဳပ္တို႕ကိုသူတို႕ အၾကီးအၾကယ္ စိတ္ဆိုးေနၾကတယ္”

”ဘာၿဖစ္လို႕လဲ”

”က်ဳပ္တို႕ အိမ္ေဖာ္ ေနာက္တစိခါ သူတို႕ၿခံထဲ၀င္ရင္ ရဲတိုင္မယ္လို႕ ေၿပာေနတယ္”

မီးနူးမ်က္ရည္လည္လာသည္။ ရိွဳက္ၾကီးတငင္ႏွင့္ေၿပာလိုက္ေလသည္။

“ကၽြန္မသိပါတယ္ ကၽြန္မသိပါတယ္ ကေလးလက္ထဲက သၾကားလံုးထုပ္ကိုဆြဲ လုၿပီး

လႊင့္ပစ္တယ္ ကေလးကိုလည္း ရိုက္တယ္ ကၽြန္မ ဒီေနရာမွာ ဆက္ၿပီးေနရင္ေသလိမ့္မယ္ .

ကၽြန္မကိုတေနရာရာေခၚသြားပါေတာ့ရွင္”

မွတ္ခ်က္ ။ တဂိုး၏ “ The Golden Boat” မွ (ကရင္)

Posted by ကရင္
အပိုင္း(၁)
တေန႕ကၽြန္ေတာ့္ကေလးမ်ားကိုစာသင္ေပးေနေသာဆရာမေလးယူလီယာကို ကၽြန္ေတာ့စာၾကည့္ခန္းအတြင္း ေခၚခိုင္းလိုက္သည္။
ေပးစရာေငြေၾကးမ်ားကိစၥမ်ားကိုရွင္းေပးရန္ၿဖစ္သည္။
“ထိုင္ပါဆရာမ” ဟုေၿပာရင္း .......
“ေပးစရာရွိတာေလးေတြေပးမလို႕ အေခၚခိုင္းလိုက္တာပါ၊ဆရာမ လည္းေငြလိုေရာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမကလည္းမေတာင္းဘူး ေကာင္းၿပီေလ အခုေပးတာေပါ့ ။ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးဖို႕ ဆရာမတစ္လ ရူဘယ္ ၃၀ နဲ႕သေဘာတူခဲ့တယ္ေနာ္”
“တစ္လ ၄၀ ပါ”
“မဟုတ္ဘူး၃၀ဒီမွာစာနဲ႕ေသေသၿခာၿခာေရးထားတယ္အိမ္မွာကေလးေတြကိုစာလာၿပတဲ့ဆရာမတိုင္း တစ္လရူဘယ္၃၀ပဲအၿမဲေပးခဲ့တယ္။ဆရာမဒီမွာစာသင္ေပးေနတာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္လရွိသြားၿပီေနာ္”
“ႏွစ္လနဲ႕ငါးရက္ပါ” “မဟုတ္ဘူးဒီေန႕ပါေပါင္းမွႏွစ္လတိတိ၊ဒီမွာအားလံုး စာနဲ႕ ေရးမွတ္ထားတယ္၊ အခုဆရာမကိုေပးရမွာက
ႏွစ္လစာဆိုေတာ့ ရူဘယ္ေၿခာက္ဆယ္။ အဲဒီထဲက တနဂၤေႏြ ကိုးရက္ကိုႏွဳတ္ရဦးမယ္ ။ တနဂၤေႏြ ေန႕ေတြမွာဆရာမဟာ သားေလးကိုစာသင္မေပးခဲ့ဘူး ။ၿပီးေတာ့ အားလပ္ရက္နဲ႕ ပိတ္ရက္က သံုးရက္ပါေသးတယ္”
ဆရာမေလးသည္ မ်က္ႏွာၾကီးနီရဲ ကာ စကတ္အစြန္းနားေလးကို လက္ဖ်ားနဲ႕ စိတ္လွဳပ္ရွားစြာ ကိုင္
ေနသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ မေၿပာ။
“အားလပ္ရက္က သံုးရက္ အဲဒီအတြက္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ရူဘယ္ၿဖတ္ရမယ္ သားေလး ေလးရက္ေနမ
ေကာင္းၿဖစ္တာနဲ႕ စာမသင္ခဲ့ရဘူး။ ဆရာမဟာဗာယာနဲ႕ပဲ ေနခဲ့ရတယ္။ ဆရာမသြားလိုက္တာ သံုးရက္ အိမ္ရွင္မက ဆရာမကို ညစာစားၿပီးခ်ိန္ဆို အနားေပးထားတယ္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ရူဘယ္နဲ႕ ခုႏွစ္ရူဘယ္ေပါင္းေတာ့တစ္ဆယ့္ကိုးရူဘယ္လစာထဲမွာတစ္ဆယ့္ကိုးရူဘယ္ကိုႏွဳတ္ေတာ့ေလးဆယ့္ တစ္ရူဘယ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္မွန္တယ္ေနာ္။”
ဆရာမေလးဧ။္မ်က္လံုးမ်ားသည္နီရဲသြားကာမ်က္ရည္မ်ား၀ိုင္းစို႕လာသည္။ေမးလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ဆရာမေလးသည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဆိုးလိုက္ကာႏွာေခါင္းကိုပြတ္သည္ ။သို႕ေသာ္စကား တစ္ခြန္း မွမေၿပာ။
“ႏွစ္သစ္ကူးပြဲမတိုင္မွီက လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ ဆရာမေၾကာင့္ ကြဲသြားတယ္ အဲဒါအတြက္
ႏွစ္ယူဘယ္၊ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကအေတာ္တန္ဖိုးၾကီးပါတယ္။မိသားစု အစဥ္အဆက္ ထိန္းသိမ္း ဆက္ခံလာတဲ့ပစၥည္းမို႕အေတာ္ကေလးစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ခဲ့႔တယ္။ထားပါေတာ့ေလပိုၿပီးဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး
ၿဖစ္ခဲ့တာရွိေသးတယ္ ဆရာမရဲ႕ေပါ့စမွဳေၾကာင့္ သားေလးဟာ သစ္ပင္ေပၚတက္လို႕ အက်ၤ ီေတြ
စုတ္ၿပဲသြားခဲ့တယ္။အဲဒါအတြက္ တစ္ဖယ္ရူဘယ္ ဆရာမရဲ႕ေပါ့စမွဳေၾကာင့္ အိမ္ေဖာ္မေလးက သားေလးရဲ႕ဘြတ္ဖိနပ္ကိုခိုးယူသြားခဲ့တယ္ဒါေတြအားလံုးကိုမ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ရမွာကဆရာမ အလုပ္ ဒါ့အတြက္ဆရာမကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ငွားထားတာကိုး။ အဲဒီအတြက္ ငါးရူဘယ္ၿဖတ္မယ္ ။ဇန္န၀ါရီလ ၁၀ ရက္ေန႕က ဆရာမက်ဳပ္ဆီက ေငြေခ်းတာ ဆယ္ရူဘယ္”
“ဟင္အင္း ကၽြန္မရွင့္ဆီက မေခ်းခဲ့ပါဘူး”
Posted by ကရင္
အပိုင္း(၂)
ဟု ဆရာမေလးက ေလသံသဲ့သဲ့ ၿဖင့္ေၿပာသည္။
“ဒီမွာဆရာမ အားလံုးကိုစာနဲ႕ေရးမွတ္ထားတယ္”
“ဒါဆုိလည္းေကာင္းပါၿပီေနာက္ေတာ့ေကာ”
“ေလးဆယ့္တစ္ရူဘယ္ထဲကေနႏွစ္ဆယ့္ခုႏွစ္ရူဘယ္ႏွုဳတ္ေတာ့ တစ္ဆယ့္ေလးရူဘယ္က်န္တယ္”
ဆရာမေလးဧ။္မ်က္လ့ုးအစံုသည္ မ်က္ရည္မ်ားၿဖင့္ ၿပည့္သိပ္ေနကာသြယ္တန္းလွပေသာ
ႏွာတံစင္းစင္းေပၚတြင္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ မ်ား ၀ိုင္းစို႕လာသည္။ သနားစရာအေတာ္ေကာင္းေသာ
မိန္းကေလး……။
“ကၽြန္မတစ္ခါပဲ ပိုက္ဆံေခ်းခဲ့ဘူးပါတယ္ ၊ရွင့္ဇနီးဆီက သံုးရူဘယ္တည္းရယ္ပါ၊ဒါထက္
တစ္ၿပားမွ မပိုခဲ့ပါဘူး။”
ဟုအသံတုန္တုန္ ၿဖင့္ေၿပာလာပါသည္။
“အဲဒါကိုထည့္မေၿပာရေသးဘူးကိုး ဒီေတာ့ တစ္ဆယ့္ေလးရူဘယ္ထဲက
သံုးရူဘယ္ထပ္ႏွဳတ္ေတာ့ တစ္ဆယ့္တစ္ရူဘယ္ပဲက်န္ေတာ့တယ္ ဒီေတာ့ ေရာ့ဒီမွာ
တစ္ဆယ့္တစ္ရူဘယ္”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာမေလးကို ေငြလွမ္းေပးလိုက္သည္ ။ ဆရာမေလးသည္
ေငြကိုတုန္တုန္ ရီရီ ွႏွင့္လွမ္းယူရင္း အက်ၤ ီအိပ္ကပ္ထဲထည့္လိုက္သည္။
“ေက်းဇူးပါပဲ”ဟုခပ္တိုးတိုးေၿပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ၀ုန္းကနဲထရပ္လိုက္ကာ အခန္းထဲတြင္ ေလွ်ာက္ေနမိေတာ့သည္။
စိတ္လည္းအေတာ္ ဆိုးသြားသည္။
“ေနပါဦး ၊ဆရာမကက်ဳပ္ ဘာ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ရတာလဲ” ဟုခပ္ဆတ္ဆတ္
ေမးလိုက္သည္။
“ပိုက္ဆံေပးတဲ့အတြက္ပါ”
“က်ုဳပ္ခင္ဗ်ားကိုေငြလိမ္ေပးေနတာ၊ ေနကခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီးေအးဓၿမတိုက္ေနတာ၊ ဘာၿပဳလို႕
ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကိုေက်းဇူးတင္တာလဲ”
“တစ္ၿခားမွာဆို တစ္ၿပားမွမရလို႕ပါ ”
“တစ္ၿပားမွမရဘူး ဟုတ္လား ၿဖစ္မွၿဖစ္ရေလ ေအးေလ…….အံ့ၾသစရာေတာ့မရွိပါဘူး
။က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကိုရက္စက္တဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ေပးခ်င္လို႕ပါ။ ခင္ဗ်ားလစာ ႏွစ္လအတြက္
ရူဘယ္ ရွစ္ဆယ္လံုးလံုးအၿပည့္ေပးမွာပါ။ေဟာဟိုက စာအိပ္ေလးထဲမွာ အၿပည့္ထည့္ထားပါတယ္
ဆရာမခင္ဗ်ားဘာၿဖစ္လို႕ဒီေလာက္ေပ်ာ့ညံ့ရတာလဲ။မဟုတ္တာကိုဘာၿဖစ္လို႕ ၿပန္မေၿပာရဲရတာလဲ
မဟုတ္တာကိုၿပန္ေၿပာရဲရမယ္ဒီလိုမွမဟုတ္ဘူဆိုရင္ေတာ့ဘ၀မွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေနလို႕ရေတာ့မွာ
လဲ ဒီလိုေပ်ာ့ညံ့လို႕ဘယ္ၿဖစ္မလဲ”
ဆရာမေလးၿပံဳးေယာင္သန္းလာသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာမေလးအား ဘ၀ေနနည္း သင္ခန္းစာတစ္ရပ္ ကိုရက္ရက္ စက္စက္
ေပးမိလိုက္သည့္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ဖို႕ ေတာင္းပန္ရင္း ဆရာမဧ။္ လစာ ရွစ္ဆယ္ရူဘယ္ကို ေပးလိုက္
ပါသည္။ ဆရာမေလး သည္ အံ့အားသင့္ေနသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ဟုေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ႏွင့္ေၿပာရင္းအခန္းထဲမွာထြက္သြားသည္။သူထြက္သြားတာေလမွပင္ သူဧ။္
ေက်ာၿပင္ကို ေငးၾကည့္ရင္း ေလာကၾကီးမွာ ရက္စက္တယ္ဆိုတာ အလြန္လြယ္ကူတဲ့ အလုပ္ပါလား
ဟုေတြးေနလိုက္မိေတာ့ဧ။္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊အမွတ္(၉)၊ ေအာက္တိုဘာလမွ၊ရုရွားစာေရးဆရာၾကီး
Anton Chekohoy ဧ။္ ၀ထၳဳတို Softy ကိုၿပန္ဆိုေသာ စာေရး
ဆရာ လင္းေ၀ၿမိဳင္ အားေလးစားလွ်က္ (ကရင္)
Posted by ကရင္
ဗန္ဂိုးလ္ပိုင္တဲ့ည
ဒီညထဲကို…….ေရာက္လာၿပန္ၿပီ
ဗင္းဆင့္ေရ……ခင္ဗ်ားေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ၾကယ္ေတြစံုၿပီလား
ခင္ဗ်ားလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘယ္သူမွနားမလည္ပါဘူး
လွဳပ္ခတ္ေနလိုက္တာဗ်ာ
သံစဥ္ေတြဟာ မံွဳ၀ါး စီးဆင္း
အေမွာင္မွာဖူးပြင့္ေနတဲ့ ညေမႊးပန္းေလးေတြရယ္….ေတးသီႏွင့္ေတာ့။
လြမ္းတယ္…..
ဗင္းဆင့္ကသူပိုင္သမွ်ကမၻာကိုအကုန္ေပးတယ္
ငါကေတာ့…ငါပိုင္သမွ်မင္းကိုေပးတယ္
(ငါ့မွာခ်စ္ၿခင္းတစ္ခုကလြဲၿပီးဘာမွမရွိပါဘူးကြယ္)
ဗင္းဆင့္ေရ…ခင္ဗ်ားကမ်က္စိကေနၾကားတယ္
ငါက….ငါ့ႏွလံုးသားကေန မင္းရဲ႕အသံကိုနားေထာင္တယ္
အာလူးစားသူဟာ ငါကိုယ္တိုင္ပဲလား(မ်က္လံုးေတြကိုၾကည့္လွည့္)
ေနၾကာပန္းေလးတစ္ခင္းစိုက္ပ်ိဳးဖို႕
ငါ့ကို ဓားတစ္လက္ႏွင့္ နားရြက္တစ္ဖက္သာေပးေတာ့….ဗန္ဂိုးလ္ရယ္။
ငါဟာခ်စ္သူရဲ႕ ဆံခ်ည္မွ်င္ေလးတစ္မွ်င္ေလာက္နဲ႕တင္ ရူးေလာက္သူပါ
အမွန္တရားအေၾကာင္းမေၿပာခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဆိုက္ပရပ္စ္လမ္း၊ ပါရီကေဖးနဲ႕ ဒုကၡတိမ္တိုက္ေတြၾကား
ခင္ဗ်ားရဲ႕အနားမွာဘယ္သူရွိသလဲ သိခ်င္ရဲ႕
တုန္လွဳပ္မွဳဟာေသြးေၾကာထဲစိမ့္၀င္
ဒီညမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားေၿပာတဲ့ပံုၿပင္ေတြသာ
နားေထာင္ေနမိေတာ့တယ္………………..။
မွတ္ခ်က္။ ။ထူးအိမ္သင္ သီဆိုေသာ Vincent Van Gogh တမ္းခ်င္း သီခ်င္းကိုခံစားေရးဖြဲ႕ဘာသာၿပန္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္ အမည္မသိေသာ ဘာသာ
ၿပန္သူကို ေလးစားလွ်က္ (ကရင္)
Posted by ကရင္