ကြၽန္ေတာ္ ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႕ ကေလးရွစ္ေယာက္ ေလာက္ ဆယ္ေယာက္ေလာက္တ ေကာက္ေကာက္ နဲ႕ လိုက္ၾကေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ငါးဆယ္ တစ္ရာ အထိတိုး လာတာေပါ့။
'ကေလးေတြ အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားလည္းသိမွာေပါ့ သူတို႕ကသူတို႕ မိဘေတြကိုေၿပာၿပေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း စစခ်င္းေန႕ ကတည္းက တစ္ၿမိဳ႕လံုး ဟိုးဟိုး ေက်ာ္ေတာ့တာပဲ။ 'တုိ႕ၿမိဳ႕ကို အရူးတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတာၾကား ၿပီးၿပီလား' ဘာညာေပါ့။
'ေမာင္မင္းၾကီးသားမ်ား ေက်းဇူးၾကီးပါေပတယ္ ဗ်ာ။ ေရာက္တဲ့ေန႕ကတည္းက လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီဆုိ အလကား ။ ၿပီးေတာ့ သံုးရစြဲရေအာင္ ပိုက္ဆံထည့္ေပးေသးတာ။ ဒါေတြေတြးလိုက္ေတာ့ လြတ္သြားတဲ့ေန႕ေတြ ႏွေၿမာလိုက္တာ ေသခ်င္ေစာ္ ေတာင္နံတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြမွာ အရူးေလးတစ္ေယာက္မရွိလို႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မအီမလည္ ၿဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကရံုးမွတ္တမ္းေတြ မွာစာမ်က္ႏွာနံပါတ္ေတြတပ္လို႕ ။ဒါရိုက္တာအခန္းထဲ ၀င္တဲ့ အခါမ်ားခါးကေလးကုန္းလို႕။ လခေလး တစ္ေထာင္ေလာက္အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနပံုေၿပာပါတယ္။ သိမ်ားသိခဲ့ရင္ ဒီၿမိဳ႕ကို ေစာေစာ ထဲက လာပါရဲ႕'
'အရူးတစ္ေယာက္ေတြ႕ရင္ကိုပဲ လူေတြကသိပ္ေပ်ာ္တာ။ ဘယ္သူလဲ သယ္ကလာလဲဆိုတာေတာင္ေမးမေနေတာ့ဘူး အခုဆို ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ ရံုးခန္းမ်ားသြားရင္ ဆလံေပးစရာေတာင္မလိုဘူး ။ကုန္ကုန္ ေၿပာရရင္ တံခါးေခါက္စရာေတာင္ မလိုဘူး ။တန္း၀င္သြား ၿမိဳ႕ ေတာ္၀န္ လက္ေမာင္းေပၚကိုမွီ ။ ၿပီးေတာ့ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ ေပၚမွာ တက္ထိုင္ယံုပဲ လက္ထဲမွာ အဖိုးတန္ စီးကရက္ ညွပ္လိုက္တာနဲ႕ သူ႕မီးၿခစ္နဲ႕ ကိုယ္တိုင္ ညွိေပးတာ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လည္း မွာေပးလိုက္ေသး '