ဘာမွထူးသံမၾကားပါဘူး၊ သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္မွာ ကြယ္ေနရင္ဘယ္လိုၿမင္မလဲ ။အခါခါေခၚေတာ့မွ အနားေလးကပဲရူးေၾကာင္ေၾကာင္ ရယ္သံၾကားရတယ္။ ေတြ႕ၿပီေလ။ ခ်ံဳပုတ္ ေနာက္ကၿပံဳးၿပံဳးၾကီးထြက္လာတာ။
'ဟစ္လမီေဘး'
'ဟင္'
ဟုတ္ပါၿပီ သူပါပဲ။ဒါေပမယ့္ သံသယေလးေတြ ကေတာ့ မစင္ေသး။
ဒါေၾကာင့္ အနားကပ္သြားတယ္။
'ေနပါဦး ဟစ္လမီရ၊ ဘာေတြ ဘယ္လိုၿဖစ္ေနတာလဲ'
'ဟို ကြၽန္ေတာ္က ၿမိဳ႕အရူးေလဗ်ာ'
'မင္းကတကယ္ေကာ ရူးလို႕လားကြ'
သူကရယ္ၿပန္ပါေရာ။
'က်ဳပ္ရယ္တာ ၾကားၾကားခ်င္း က်ဳပ္ကို အရူးလို႕ခင္ဗ်ားထင္မွာေပါ့'
ေၿပာေၿပာဆိုဆို နဲ႕ သူ႕အိတ္ထဲက ပစည္းေတြ က်ဳပ္ေရွ႕မွာ ခ်ၿပတယ္။ေခ်ာ့ကလက္ေတြ သစ္ၾကားသီးေတြ အဖိုးတန္စီးကရက္ေတြ နိဳင္လြန္ဖဲၾကိဳးေတြ ပန္းသီးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ခါးက အ၀တ္ကို ေၿဖဆန္႕လိုက္ေတာ့ သံုးမီတာေလာက္ရွည္တဲ့ ကုတ္အက်ၤီၾကီး။ ဟစ္လမီအိတ္ေတြက ကုန္ေၿခာက္ဆို္င္တစ္ဆိုင္ေလာက္ေတာ့ အသာေလး ထည့္နိဳင္တာေပါ့။
'ေၿပာစမ္းပါဦး မင္းစိတ္မွမွန္ေသးရဲ႕လား'
'စိတ္မွန္ေသးရဲ႕လား ဟုတ္လား၊အလိုေလး ကြၽန္ေတာ့ေခါင္းကဆိုေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မၿဖစ္ေသးေပါင္ဗ်ာ'
'တကယ္ေကာင္းပါတယ္ေနာ္'
'တကယ္ပါ အေကာင္းပကတိပါ ခင္ဗ်ားအလုပ္ကထြက္သြားတာ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္၊ကြၽန္ေတာ္တို႕ အလုပ္က အလကားအလုပ္မဟုတ္လား

အိမ္လခေပးလိုက္ရင္စားစရာမက်န္ေတာ့ဘူး ရတဲ့လခနဲ႕စားပစ္မယ္ ဆိုရင္လည္း အိမ္လခေပးစရာ မက်န္ေတာ့ဘူး။ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လည္းတစ္လ ခြင့္ယူတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရူးမရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ ကိုမေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ရွာေတာ့တာပဲ။ ကုတ္အက်ၤီ အထူၾကီး၀တ္ မ်က္မ်န္အမည္းၾကီးတပ္လို႕ေပ့ါ လက္ထဲမွာ ခရီးေဆာင္အိတ္ၾကီး ကိုင္ထားရေသးတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕ ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕ ကိုသြားတာ။ေရာက္ေလသမွ်ၿမို႕မွာ ပထမဆံုး စံုစမ္းတာကေတာ့ အရူးရွိမရွိပဲ၊ရွိတယ္လို႕ေၿပာတာနဲ႕ အဲဒီၿမိဳ႕ကခ်က္ခ်င္းခြာတာပဲ ။ၿမို႕တစ္ရာနီးနီးကိုေလာက္ကို ေရာက္တာ ၿမိဳ႕တိုင္းမွာက အရူးရွိၾကတာခ်ည္းပဲ။
ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ သံုးတာေတာင္ ဒီၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ဘိုင္ၿပတ္ေတာ့မယ္။ေနာက္ဆံုး တစ္ၿပားပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္ ၀င္ လက္ဘက္ရည္ တစ္ခြက္ ေသာက္ၿပီး စားပြဲထိုးကို ေခၚေမးရတယ္။'
'အစ္ကိုေရ ဒီၿမိဳ႕မွာ အရူးတစ္ေယာက္တေလမ်ား ရွိသလားဗ်'
'ဒီမွာလားဗ်ာ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္က အရူးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိဘူးပါတယ္။ ကုန္ကား တိုက္လို႕သူေသသြားတည္းက သူ႕ကိုလြမ္းက်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ့။ တကယ့္ကိုေတာ္တဲ့အရူးဗ်ာ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွာ သီခ်င္းဆုိလိုက္ အရပ္ထည္းမွာ သီခ်င္းဆိုလုိက္ အရပ္ထည္းမွာ သီခ်င္းဆိုလိုက္ အရပ္ထဲမွာဟိုအိမ္၀င္ဒီအိမ္သြား။ အိမ္တံခါး အ၀တ္ခ်ည္လိုက္ မဂၤလာပြဲရွိတဲ့အခါ တီးလိုက္မွဳတ္လုိက္နဲ႕ေပါ့။ သူ႕ႏွာေခါင္းကပေလြ သူ႕ရင္ဘတ္ကစည္ေလဗ်ာ။ ေသာၾကာတစ္ရက္မွာေတာ့ ေ၀လြင္ဆိုတဲ့သူေမာင္းတဲ့ ကားနဲ႕ တိုက္မိတယ္ ဗ်ာ က်ဳပ္တို႕တစ္ၿမိဳ႕လံုးဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ သူ႕အသုဘကို အၾကီးအက်ယ္ကို၀ုိင္းလုပ္ၾကတာ ၿမိဳ႕ေတာ္၀င္ ေသတုန္းက ေတာင္ ဒီေလာက္မစည္ဘူး'
စားပြဲထုိးကသက္ၿပင္းၾကီးမ်ားေတာင္ခ်ေနေသးတယ္ဗ်။
ေနာက္မွ. . . . . . .
'အဲ့ဒီအရူးလည္းေသသြားေရာ ဒီၿမိဳ႕ကလည္းေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သူ႕လိုအရူးမ်ိဳး ဘယ္မွာမွ ေတြ႕မယ္မထင္ေပါင္ဗ်ာ'
တဲ့။
ဒီစကားလဲၾကားေရာ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ၿပန္၊ မိသားစုကိုေတြ႕တယ္။ နည္းနည္းပါးပါး ထုပ္ပိုးၿပီးေတာ့ မိန္းမကိုေၿပာၿပရတာေပါ့။
'သြားေတာ့မယ္ ရွင္မေရ' ေပ့ါ။ ဒီေတာ့ သူကတအံ့တ ၾသနဲ႕ 'ရွင့္ဟာကအခုထဲကရူးေနသလိုပ'ဲ တဲ့။ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။
အဲ့ဒီထည္းက ကြၽန္ေတာ္ရူးေနၿပီ။ မိန္းမကေမးတယ္ 'ကြၽန္မတို႕က ဘာလုပ္ရမွာလဲ' တဲ့။
'မင္းတို႕က အရူးသားမယား ၿဖစ္ရမွာေပါ့' လို႕ကြၽန္ေတာ္ ၿပန္ေၿပာလိုက္တယ္။
'ဒီလိုနဲ႕ၿမိဳ႕ထဲ ၀င္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အရူးရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါ နဲ႕လိုက္ေအာင္ က်ဳပ္အ၀တ္ေတြၿပင္ရဆင္ရေတာ့တာေပါ့။'
ပထမဆံုးကေတာ့ အနီေရာင္ ကုတ္အက်ီအရွည္ၾကီးတစ္ထည္ခ်ဳပ္တယ္ ။ေဟာင္းသလို ထင္ရေအာင္ ရႊံ႕ထဲႏွစ္ တယ္။ ဘယ္ဘက္ညာဘက္မွာ အေပါက္ေတြေဖာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပ်ံက်ေစ်းသြားၿပီး အဖိုးမတန္ေတာ့တဲ့ ေငြစကူေဟာင္းေတြ အထုပ္လိုက္ ၀ယ္တယ္။ ေပါက္ကရ တံဆိပ္ေတြ၀ယ္တယ္။ ကုတ္အက်ီၤေပၚမွာ ဟိုတစ္ခု ဒီတစ္ခု တပ္တယ္။ ခါးပတ္ၾကီး ခါးမွာပတ္တယ္။
'တစ္ဖက္စြန္း ကေတာ့ ဒယ္အိုးတစ္လံုးကိုခ်ည္ထားတယ္။ ဒယ္အိုးက ကြၽန္ေတာ့ ဂစ္တာေပါ့။ ခါးပတ္မွာဆြဲထားတာေတြဆိုတာ ၿပည့္လို႕။ သစ္သားဇြန္းေတြေရာ ကိုးရိုး ကားယား ဦးထုပ္ေရာ နာရီ ေဟာင္းေရာ မိန္းမ ေဆာင္းထီးေရာ ကြၽန္ေတာ္ ဘတ္စ္ ကားေပၚ မတက္လိုက္နဲ႕။ သံစံုကိုမည္လို႕။'
ဘတ္စ္ကားထဲကလူေတြ ဆိုရင္ တဟားဟားနဲ႕။ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ က ကားထဲမတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဒယ္အိုးကို ဂစ္တာလုပ္ရင္း တတ္သမွ်သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုပါေရာ ။ ရယ္ၾက လက္ခုပ္တီးၾက ေပ်ာ္ေနၾကပံုမ်ား ေၿပာမတတ္ေအာင္ပဲ။ ပန္းသီးေတြေပးၾက သၾကားလံုးေတြေပးၾက သၾကားလံုးေတြေပးၾကနဲ႕။ ပိုက္ဆံလည္းပါတာေပါ့။ ဒါတင္ဘယ္ ဟုတ္မလဲ ကားဆရာကဆို ကားခမေတာင္းပဲနဲ႕ သူ႕အိမ္ကိုေတာင္ ေခၚသြားေသးတယ္ ။
'ခုမွေတြ႕ရတယ္ဗ်ာ အိမ္ကိုေန႕တိုင္း လာစမ္းပါ ။အစားအေသာက္ က က်ဳပ္တာ၀န္' တဲ့၊ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လို႕ ကားေပၚက ဆင္းလာရင္လည္း ရယ္ၿက ေမာၾကၿပန္တာပဲ။