အိမ္ေထာင္သက္ (၂၁)ႏွစ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညစာအတ ူ

ထြက္စားၿပီး ရုပ္ရွင္အတူတူ ၾကည့္ေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ေျပာပါတယ္။
သူကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
အတူတူ ရွိေနခ်င္တာ သူသိတယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမေျပာေနတ့ဲ အမ်ိဳးသမီးဆိုတာ မုဆိုးမအျဖစ္ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းေနတာ (၁၉)ႏွစ္ရိွၿပီျဖစ္တ့ ဲ
ကၽြန္ေတာ့္အေမပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အလုပ္ေတြန႔ဲ သားသမီး(၃)ေယာက္အတြက္ တာ၀န္ေတေြ ၾကာင့္
အေမ့ဆီကို အေၾကာင္းထူးရွိတဲ့ တခါတရံကလြဲလို႔ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။
အဒဲ ီညကေတာ့ အေမ့ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ကၽြန္ေတာန္ ဲအ႔ တူ ညစာထြက္စားၿပီး ရုပ္ရွင္ၾကညဖ့္ ို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"သား... ေနေရာေကာင္းရဲ႕လား။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနလဲ?" အေမဟာ ညည့္နက္မွဖုန္းလာရင္၊ ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္
အျပင္ထကြ ္စားဖို႔ေခၚရင္ သတင္းဆိုးေတြမ်ား ရိွလို႔လားလို႔ သံသယ၀င္တတ္တဲ့သူပါ။
"မဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္။ အေမန႔ဲ ေအးေအးေဆးေဆးေတြၿ႔ ပီး စကားေလးဘာေလး ေျပာခ်င္လို႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ အေမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲေလ" အေမက စဥ္းစားသလို ခဏျငိမ္သြားၿပီးမွ "အရမ္းေကာင္းတာေပါ့
သားရယ္" လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
အဒဲ ီအပတ္ ေသာၾကာေန႔မွာ ရုံးဆင္းတာန႔ဲ အေမ့ကကို ားနဲ႔ သြားႀကိဳပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထမဲ ွာ
နည္းနညး္လႈပ္ရွားေနမိတယ္။ အေမ့အမိ္ကို ေရာက္တဲအ့ ခါမွာ အေမလညး္ ကၽြန္ေတာလ့္ ိုပဲ စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္
ရႊင္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အေမက ကုတ္အက်ီေလး၀တ္ၿပီး တံခါး၀မွာ ေစာင့္ေနပါတယ္။ ဆံပင္ေလးေတြကို
အေခြအလိပ္ေလးေတြ လုပ္ထားၿပီး အေဖနဲ႔ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ ပဲြတနု္းက ၀တ္ခဲ့တဲ ့
အက်ီေလးကိုပဲ ၀တ္ထားပါတယ္။ အေမ့မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးဟာ နတ္သမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕
ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါလိုပဲ လင္းလက္ေတာက္ပေနပါတယ္။
"အေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငါသ့ ားေလးန႔ဲ အျပင္ထကြ ္ၿပီး ထမင္းစားမလို႔ လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတေို႔ တြက
အေမ့ကိုအထင္ႀကီးေနၾကတယ္။ သားန႔ဲ ဘယ္ေတြသြားတယ္ ဘာေတစြ ားတယ္ဆိုတာ သူတို႔ကိုျပန္ေျပာျပ
ရဦးမယ္။ သိပ္သိခ်င္ေနၾကတယ္..." ကားေပၚတက္ရင္း အေမကေျပာတယ္။
ဆိုင္အေကာင္းစားႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္န႔ဲ ေႏြးေထြးမႈရိွတ့ဲ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔
သြားလိုက္တယ္။ ထိပ္တန္းအမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဟန္ပန္မ်ိဳးနဲ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို
ကိုင္ထားပါတယ္။ စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ အစားအေသာက္စာရင္းကို ကၽြန္ေတာ္က ဖတ္ျပရပါတယ္။
အေမက စာလံုးႀကီးႀကီးေတြကိုပဲ ဖတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ။ ဖတ္ရင္းတန္းလန္းနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ထိုင္ၿပီးစိုက္ၾကည့္ေနတဲအ့ ေမ့ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အတိတ္ကို သတရိေနတ့ဲ အျပံဳးေလးန႔ဲ အေမကေျပာ
တယ္...
"သားငယ္ငယ္ေလးတုန္းကေတာ့ အစားအေသာက္စာရင္းကို ဖတ္ျပတဲ့သူက အေမေပါ့..."
"အခုေတာ့ အေမအနားယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အလွည့္ေပးေပါ့... ေနာ္အေမ..." လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ပါ
တယ္။
ညစာစားရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲပ့ ါတယ္။ ေျပာျဖစ္တ့ဲ အေၾကာင္း
အရာေတြက ဘာမွေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုလတ္တေလာ ကိုယ္ဘာေတြလုပ္တယ္
ဘာေတျြဖစ္တယ္ဆိုတာကို အျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္ၾကတာပါ။ စကားေျပာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြား
သလဲဆိုရင္ ရုပ္ရွင္ေတာင္ လြတ္သြားတဲ့အထိပါပဲ။
အေမ့ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေတာ့ အေမက "အေမတို႔ ေနာက္တစ္ခါလည္း အခုလိုပဲ အျပင္ထြက္စားၾကဦးမယ္ေလ။
ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ အေမက ေကၽြးမွာေနာ္..." လို႔ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာတူလိုက္ရပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္တဲအ့ ခါ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက "ညစာထြက္စားတာ ေပ်ာ္ခဲလ့ ား" လို႔ အျပံဳးနဲ႔ ေမးပါတယ္။
"အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ေတာင္ အမ်ားႀကီးပိုၿပီး ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္..."
လို႔ ျပန္ေျဖမိပါတယ္။
ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ ရုတ္တရက္ ျပင္းထန္တဲ့ ႏွလံုးေရာဂါခံစားရၿပီး အေမဆံုးရွာပါတယ္။ အျဖစ္
အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလို႔ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွေတာင္ လုပ္မေပးလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ အေမဆံုးၿပီး သိပ္မ
ၾကာခင္မွာ အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ သြားခတဲ့ ့ဲ စားေသာက္ဆိုင္က ေငြလက္ခံျဖတ္ပိုင္း မိတၱဴတစ္ေစာင္ပါတဲ့
စာအတိ ္တစ္အတိ ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ ေရာက္လာပါတယ္။ ျဖတ္ပိုင္းမိတၱဴနဲ႔အတူ အေမေရးထားတဲ့
စာေလးတစ္ေစာင္ပါ ပါလာပါတယ္။
"သား... ဒေီ ငေြ တာင္းခံလႊာအတြက္ အေမႀကိဳၿပီး ပိုက္ဆံေပးခဲ့တယ္... အဒဲ ီေန႔မွာ အေမသားတို႔နဲ႔ အတူရိွေန
ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာေတာ့ သိပ္မေသခ်ာဘူး... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမလူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ပိုက္ဆံ ေပး
ခဲ့တယ္။ အေမ့သားန႔ဲ အေမ့ေခၽြးမ အတကြ ္ပါ... သားနဲည႔ စာထြက္စားတဲည့ ဟာ အေမ့အတြက္
ဘယ္ေလာက္အဓိပၸါယ္ရွိတယ္ဆိုတာ သားဘယ္ေတာ့မွ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး... သားကို အေမသိပ္ခ်စ္
တယ္..."
အေမ့စာကို ဖတ္ၿပီးခ်နိ ္မွာ ကိုယ္ခ်စ္တသဲ့ ူကို ခ်စ္တအဲ့ ေၾကာင္း အခ်ိန္မီေျပာဖို႔၊ သူတို႔ရသင့္တ့ဲ တန္ဖိုးရိွတဲ့
ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်နိ ္ေတကြ ို အခ်နိ ္မီေပးဖို႔ ဘယေ္လာက္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာန္ ားလညလ္ ိုက္ပါ
တယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာသာျပန္ တဲ့ စာေရးဆရာရဲ့နာမည္မပါတဲ့အတြက္ မထည့္ထားတာပါ။
ဘာသာျပန္ သူအားေလးစားလွ်က္ အားလံုးဖတ္ဖို့အတြက္ မူရင္းအတိုင္းေရးသားထားပါတယ္ (ကရင္)

ကြၽန္ေတာ့အရြယ္ လူတစ္ေယာက္ စားပြဲကိုခပ္ကိုင္းကိုင္းမွီလို႕။.ဆံပင္က ဘုတ္သို္က္၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊး ဗရပ်စ္နဲ႔။
လက္ထဲကတံၿမက္စည္းကို တစ္ခါတစ္ေလ ဂစ္တာလိုတီးလိုက္၊တစ္ခါတစ္ေလ မိုက္ကရိုဖုန္းလိုပါးစပ္မွာကပ္
ထားၿပီး သီခ်င္းဆိုလိုက္။ သူဆိုတာကတာၾကည့္ၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲက လူေတြဆိုတာ ေသမေလာက္ကို ရယ္ေနၾကတာ။
'အဲ့ဒါ ဒို႕ၿမိဳ႕က အရူးေလကြာ'
တဲ့။ကြၽန္ေတာ့ ေယာက္ဖကရွင္းၿပေနေလရဲ႕။
အရူးကသီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႕ တစ္ပုဒ္အၾကား အမူအရာလည္းလုပ္ၿပလိုက္ေသးတယ္။ တံၿမက္စည္းရိုးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ၿပန္လုပ္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ အရိုးကို ပါးစပ္နဲ႕ငံုထားလိုက္၊ တင္ပါးဆံုကို နိမ့္ခ်ည္ၿမင့္ခ်ည္ လုပ္ရင္း
ကလိုက္။
'ဒင္ ဒင္ဒယ္ယူလား၊ ဒင္ဒယ္ယူလား'
နဲ႕ေပါက္ကရ ေအာ္ဆိုၿပန္ေရာ။ လူအုပ္ကလည္းအရွိန္ရလာၿပီး တစ္ခါတစ္ခါ. . .
'အရူးၾကီးဟစ္လမီ ကြ ၊ငရူးၾကီး ဟစ္လမီကြ'
လို႕ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကေသးတယ္။
ဟာ.....ဟစ္လမီဆိုပါလား။ငါသိတဲ့ဟစ္လမီလား။ မုတ္ဆိတ္ေမႊးဗရပ်စ္နဲ႕ ဆိုေပမယ့္ မ်က္နွာကေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာနဲ႕တူတယ္။ မ်က္စိကေစြေစြ၊ လက္သီးေလာက္ႏွဖူးက ေမာက္ေမာက္၊ ေပါက္ၿပားနားရြက္နဲ႕။ ၿပီးေတာ့ လက္ေမာင္းေတြကလည္းရွည္လိုက္သမွ ၀က္၀ံလက္က်ေနတာပဲ ။ သူမွသူပါ။
'ဒီမွာက်ဳပ္ ဒီအရူးကိုသိမယ္ဗ်'
ေယာက္ဖကိုလွည့္ေၿပာလိုက္မိတယ္။
'သိမွာမဟုတ္ပါဘူးကြာ မင္းဒီၿမိဳ႕ကို အခုမွေရာက္ဖူးတာပဲဘယ္လိုလုပ္ေတြ႕ဘူးမွာလဲ'
'ဒါထက္ သူဒီနားတစ္၀ိုက္ကလား'
'ေဟာဗ်ာ၊ ဒါေတာ့ငါလည္းမသိဘူးကြ၊သံုးႏွစ္ေလာက္က ငါဒီၿမိဳ႕ကိုစေရာက္လာေတာ့ သူရွိေနၿပီ'
ဒီအခ်ိန္မွာအရူးကအသံုးေတာ္ခံလို႕ၿပီးသြားၿပီ။ စားပြဲတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ကူးသြားရင္း ၿပား ၅၀ ယူလိုက္၊တစ္က်ပ္ ယူလိုက္နဲ႕ လုပ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕စားပြဲေတြမွာေတာ့ သြားစမ္း လို႕ေငါက္ထုတ္တာ ခံရတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႕ ထြက္သြားေလရဲ႕။က်ဳပ္သိခ်င္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခံုကေနအၿမန္ထလိုက္တယ္။ ဒီလူ႕ကိုသိတာမွ ေတာ္ရံုတန္ရံုမဟုတ္ဘူး ခရိုင္ရံုးမွာသူနဲ႕ တူတူ အလုပ္လုပ္တာ ခုနစ္ႏွစ္ေတာင္ၾကာတာပဲ။ က်ဳပ္အဲ့ဒီအလုပ္ကထြက္ၿပီးကတည္းက ဟစ္လမီေဘး အေၾကာင္းဘာမွမၾကားခဲ့တာပဲ။ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္သိတဲ့ ဟစ္လမီေဘး ကေတာ့တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ပါ။သူ႕ေနာက္က က်ဳပ္လို္က္သြားတယ္။
ကုန္ဆံုဆိုင္တစ္ခု မွာဟစ္လမီေဘး လို႕ေၿပာရင္း အိတ္တစ္အိတ္ ထဲက သီဟိုဠ္ေစ့လက္တစ္ဆုတ္စာ သူႏွဳိက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူ႕ကို က်ဳပ္မွီတယ္။
က်ဳပ္ကိုမလံုမလဲလွမ္းၾကည့္ရာက ဆိုင္ပိုင္ရွင္ဘက္ လွည့္သြားတယ္။ကုန္ဆံုဆိုင္ရွင္က သူ႕လက္ထဲကို သီဟိုဠ္ေစ့ ထည့္ေပးရင္း က်ဳပ္ကိုလွမ္းေၿပာတယ္။
'ဒီလူက လာဘ္ေကာင္းတယ္ဗ် ဘယ္စတိုးဆိုင္ၿဖစ္ၿဖစ္ သူတစ္ခုခု လာယူတဲ့ေန႕ဆိုရင္ တစ္ေန႕လံုးေရာင္းေကာင္းၿပီသာမွတ္ေတာ့'
ဟစ္လမီေဘး အဲဒီက သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ နဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ ေၿပးသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ က်ဳပ္လဲအေၿပးလိုက္ရေတာ့တာေပါ့ သူကက်ဳပ္သိတဲ့ ဟစ္လမီလား တၿခားဟစ္လမီလားသိခ်င္လို႕ပါ။ သူကပန္းၿခံေတြဘက္ကို ဦးတည္ေၿပးေနတယ္။
အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ခြန္အားက သာမန္လူထက္ပိုၾကီးတယ္ ေတာ့ေၿပာၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူကိုမွီလုမွီခင္အထိ က်ဳပ္လိုက္နိဳင္ပါတယ္။ သူကအရွိန္ၿမွင့္ရင္ က်ဳပ္က ပိုေတာင္ၿမွင့္ နိဳင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သစ္ပင္ထူထူေနရာမွာ သူ႕ကိုမ်က္ၿခည္ၿပတ္သြားတယ္။
'ဟစ္လမီေဘး၊ ဟစ္လမီေဘး'
က်ဳပ္လဲေအာ္ေခၚေတာ့တာေပါ့။

ဘာမွထူးသံမၾကားပါဘူး၊ သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္မွာ ကြယ္ေနရင္ဘယ္လိုၿမင္မလဲ ။အခါခါေခၚေတာ့မွ အနားေလးကပဲရူးေၾကာင္ေၾကာင္ ရယ္သံၾကားရတယ္။ ေတြ႕ၿပီေလ။ ခ်ံဳပုတ္ ေနာက္ကၿပံဳးၿပံဳးၾကီးထြက္လာတာ။
'ဟစ္လမီေဘး'
'ဟင္'
ဟုတ္ပါၿပီ သူပါပဲ။ဒါေပမယ့္ သံသယေလးေတြ ကေတာ့ မစင္ေသး။
ဒါေၾကာင့္ အနားကပ္သြားတယ္။
'ေနပါဦး ဟစ္လမီရ၊ ဘာေတြ ဘယ္လိုၿဖစ္ေနတာလဲ'
'ဟို ကြၽန္ေတာ္က ၿမိဳ႕အရူးေလဗ်ာ'
'မင္းကတကယ္ေကာ ရူးလို႕လားကြ'
သူကရယ္ၿပန္ပါေရာ။
'က်ဳပ္ရယ္တာ ၾကားၾကားခ်င္း က်ဳပ္ကို အရူးလို႕ခင္ဗ်ားထင္မွာေပါ့'
ေၿပာေၿပာဆိုဆို နဲ႕ သူ႕အိတ္ထဲက ပစည္းေတြ က်ဳပ္ေရွ႕မွာ ခ်ၿပတယ္။ေခ်ာ့ကလက္ေတြ သစ္ၾကားသီးေတြ အဖိုးတန္စီးကရက္ေတြ နိဳင္လြန္ဖဲၾကိဳးေတြ ပန္းသီးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ခါးက အ၀တ္ကို ေၿဖဆန္႕လိုက္ေတာ့ သံုးမီတာေလာက္ရွည္တဲ့ ကုတ္အက်ၤီၾကီး။ ဟစ္လမီအိတ္ေတြက ကုန္ေၿခာက္ဆို္င္တစ္ဆိုင္ေလာက္ေတာ့ အသာေလး ထည့္နိဳင္တာေပါ့။
'ေၿပာစမ္းပါဦး မင္းစိတ္မွမွန္ေသးရဲ႕လား'
'စိတ္မွန္ေသးရဲ႕လား ဟုတ္လား၊အလိုေလး ကြၽန္ေတာ့ေခါင္းကဆိုေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မၿဖစ္ေသးေပါင္ဗ်ာ'
'တကယ္ေကာင္းပါတယ္ေနာ္'
'တကယ္ပါ အေကာင္းပကတိပါ ခင္ဗ်ားအလုပ္ကထြက္သြားတာ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္၊ကြၽန္ေတာ္တို႕ အလုပ္က အလကားအလုပ္မဟုတ္လား

အိမ္လခေပးလိုက္ရင္စားစရာမက်န္ေတာ့ဘူး ရတဲ့လခနဲ႕စားပစ္မယ္ ဆိုရင္လည္း အိမ္လခေပးစရာ မက်န္ေတာ့ဘူး။ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လည္းတစ္လ ခြင့္ယူတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရူးမရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ ကိုမေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ရွာေတာ့တာပဲ။ ကုတ္အက်ၤီ အထူၾကီး၀တ္ မ်က္မ်န္အမည္းၾကီးတပ္လို႕ေပ့ါ လက္ထဲမွာ ခရီးေဆာင္အိတ္ၾကီး ကိုင္ထားရေသးတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕ ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕ ကိုသြားတာ။ေရာက္ေလသမွ်ၿမို႕မွာ ပထမဆံုး စံုစမ္းတာကေတာ့ အရူးရွိမရွိပဲ၊ရွိတယ္လို႕ေၿပာတာနဲ႕ အဲဒီၿမိဳ႕ကခ်က္ခ်င္းခြာတာပဲ ။ၿမို႕တစ္ရာနီးနီးကိုေလာက္ကို ေရာက္တာ ၿမိဳ႕တိုင္းမွာက အရူးရွိၾကတာခ်ည္းပဲ။
ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ သံုးတာေတာင္ ဒီၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ဘိုင္ၿပတ္ေတာ့မယ္။ေနာက္ဆံုး တစ္ၿပားပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္ ၀င္ လက္ဘက္ရည္ တစ္ခြက္ ေသာက္ၿပီး စားပြဲထိုးကို ေခၚေမးရတယ္။'
'အစ္ကိုေရ ဒီၿမိဳ႕မွာ အရူးတစ္ေယာက္တေလမ်ား ရွိသလားဗ်'
'ဒီမွာလားဗ်ာ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္က အရူးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိဘူးပါတယ္။ ကုန္ကား တိုက္လို႕သူေသသြားတည္းက သူ႕ကိုလြမ္းက်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ့။ တကယ့္ကိုေတာ္တဲ့အရူးဗ်ာ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွာ သီခ်င္းဆုိလိုက္ အရပ္ထည္းမွာ သီခ်င္းဆိုလုိက္ အရပ္ထည္းမွာ သီခ်င္းဆိုလိုက္ အရပ္ထဲမွာဟိုအိမ္၀င္ဒီအိမ္သြား။ အိမ္တံခါး အ၀တ္ခ်ည္လိုက္ မဂၤလာပြဲရွိတဲ့အခါ တီးလိုက္မွဳတ္လုိက္နဲ႕ေပါ့။ သူ႕ႏွာေခါင္းကပေလြ သူ႕ရင္ဘတ္ကစည္ေလဗ်ာ။ ေသာၾကာတစ္ရက္မွာေတာ့ ေ၀လြင္ဆိုတဲ့သူေမာင္းတဲ့ ကားနဲ႕ တိုက္မိတယ္ ဗ်ာ က်ဳပ္တို႕တစ္ၿမိဳ႕လံုးဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ သူ႕အသုဘကို အၾကီးအက်ယ္ကို၀ုိင္းလုပ္ၾကတာ ၿမိဳ႕ေတာ္၀င္ ေသတုန္းက ေတာင္ ဒီေလာက္မစည္ဘူး'
စားပြဲထုိးကသက္ၿပင္းၾကီးမ်ားေတာင္ခ်ေနေသးတယ္ဗ်။
ေနာက္မွ. . . . . . .
'အဲ့ဒီအရူးလည္းေသသြားေရာ ဒီၿမိဳ႕ကလည္းေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သူ႕လိုအရူးမ်ိဳး ဘယ္မွာမွ ေတြ႕မယ္မထင္ေပါင္ဗ်ာ'
တဲ့။
ဒီစကားလဲၾကားေရာ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ၿပန္၊ မိသားစုကိုေတြ႕တယ္။ နည္းနည္းပါးပါး ထုပ္ပိုးၿပီးေတာ့ မိန္းမကိုေၿပာၿပရတာေပါ့။
'သြားေတာ့မယ္ ရွင္မေရ' ေပ့ါ။ ဒီေတာ့ သူကတအံ့တ ၾသနဲ႕ 'ရွင့္ဟာကအခုထဲကရူးေနသလိုပ'ဲ တဲ့။ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား။
အဲ့ဒီထည္းက ကြၽန္ေတာ္ရူးေနၿပီ။ မိန္းမကေမးတယ္ 'ကြၽန္မတို႕က ဘာလုပ္ရမွာလဲ' တဲ့။
'မင္းတို႕က အရူးသားမယား ၿဖစ္ရမွာေပါ့' လို႕ကြၽန္ေတာ္ ၿပန္ေၿပာလိုက္တယ္။
'ဒီလိုနဲ႕ၿမိဳ႕ထဲ ၀င္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အရူးရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါ နဲ႕လိုက္ေအာင္ က်ဳပ္အ၀တ္ေတြၿပင္ရဆင္ရေတာ့တာေပါ့။'
ပထမဆံုးကေတာ့ အနီေရာင္ ကုတ္အက်ီအရွည္ၾကီးတစ္ထည္ခ်ဳပ္တယ္ ။ေဟာင္းသလို ထင္ရေအာင္ ရႊံ႕ထဲႏွစ္ တယ္။ ဘယ္ဘက္ညာဘက္မွာ အေပါက္ေတြေဖာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပ်ံက်ေစ်းသြားၿပီး အဖိုးမတန္ေတာ့တဲ့ ေငြစကူေဟာင္းေတြ အထုပ္လိုက္ ၀ယ္တယ္။ ေပါက္ကရ တံဆိပ္ေတြ၀ယ္တယ္။ ကုတ္အက်ီၤေပၚမွာ ဟိုတစ္ခု ဒီတစ္ခု တပ္တယ္။ ခါးပတ္ၾကီး ခါးမွာပတ္တယ္။
'တစ္ဖက္စြန္း ကေတာ့ ဒယ္အိုးတစ္လံုးကိုခ်ည္ထားတယ္။ ဒယ္အိုးက ကြၽန္ေတာ့ ဂစ္တာေပါ့။ ခါးပတ္မွာဆြဲထားတာေတြဆိုတာ ၿပည့္လို႕။ သစ္သားဇြန္းေတြေရာ ကိုးရိုး ကားယား ဦးထုပ္ေရာ နာရီ ေဟာင္းေရာ မိန္းမ ေဆာင္းထီးေရာ ကြၽန္ေတာ္ ဘတ္စ္ ကားေပၚ မတက္လိုက္နဲ႕။ သံစံုကိုမည္လို႕။'
ဘတ္စ္ကားထဲကလူေတြ ဆိုရင္ တဟားဟားနဲ႕။ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ က ကားထဲမတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဒယ္အိုးကို ဂစ္တာလုပ္ရင္း တတ္သမွ်သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုပါေရာ ။ ရယ္ၾက လက္ခုပ္တီးၾက ေပ်ာ္ေနၾကပံုမ်ား ေၿပာမတတ္ေအာင္ပဲ။ ပန္းသီးေတြေပးၾက သၾကားလံုးေတြေပးၾက သၾကားလံုးေတြေပးၾကနဲ႕။ ပိုက္ဆံလည္းပါတာေပါ့။ ဒါတင္ဘယ္ ဟုတ္မလဲ ကားဆရာကဆို ကားခမေတာင္းပဲနဲ႕ သူ႕အိမ္ကိုေတာင္ ေခၚသြားေသးတယ္ ။
'ခုမွေတြ႕ရတယ္ဗ်ာ အိမ္ကိုေန႕တိုင္း လာစမ္းပါ ။အစားအေသာက္ က က်ဳပ္တာ၀န္' တဲ့၊ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လို႕ ကားေပၚက ဆင္းလာရင္လည္း ရယ္ၿက ေမာၾကၿပန္တာပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႕ ကေလးရွစ္ေယာက္ ေလာက္ ဆယ္ေယာက္ေလာက္တ ေကာက္ေကာက္ နဲ႕ လိုက္ၾကေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ငါးဆယ္ တစ္ရာ အထိတိုး လာတာေပါ့။
'ကေလးေတြ အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားလည္းသိမွာေပါ့ သူတို႕ကသူတို႕ မိဘေတြကိုေၿပာၿပေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း စစခ်င္းေန႕ ကတည္းက တစ္ၿမိဳ႕လံုး ဟိုးဟိုး ေက်ာ္ေတာ့တာပဲ။ 'တုိ႕ၿမိဳ႕ကို အရူးတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတာၾကား ၿပီးၿပီလား' ဘာညာေပါ့။
'ေမာင္မင္းၾကီးသားမ်ား ေက်းဇူးၾကီးပါေပတယ္ ဗ်ာ။ ေရာက္တဲ့ေန႕ကတည္းက လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီဆုိ အလကား ။ ၿပီးေတာ့ သံုးရစြဲရေအာင္ ပိုက္ဆံထည့္ေပးေသးတာ။ ဒါေတြေတြးလိုက္ေတာ့ လြတ္သြားတဲ့ေန႕ေတြ ႏွေၿမာလိုက္တာ ေသခ်င္ေစာ္ ေတာင္နံတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြမွာ အရူးေလးတစ္ေယာက္မရွိလို႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မအီမလည္ ၿဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကရံုးမွတ္တမ္းေတြ မွာစာမ်က္ႏွာနံပါတ္ေတြတပ္လို႕ ။ဒါရိုက္တာအခန္းထဲ ၀င္တဲ့ အခါမ်ားခါးကေလးကုန္းလို႕။ လခေလး တစ္ေထာင္ေလာက္အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနပံုေၿပာပါတယ္။ သိမ်ားသိခဲ့ရင္ ဒီၿမိဳ႕ကို ေစာေစာ ထဲက လာပါရဲ႕'
'အရူးတစ္ေယာက္ေတြ႕ရင္ကိုပဲ လူေတြကသိပ္ေပ်ာ္တာ။ ဘယ္သူလဲ သယ္ကလာလဲဆိုတာေတာင္ေမးမေနေတာ့ဘူး အခုဆို ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ ရံုးခန္းမ်ားသြားရင္ ဆလံေပးစရာေတာင္မလိုဘူး ။ကုန္ကုန္ ေၿပာရရင္ တံခါးေခါက္စရာေတာင္ မလိုဘူး ။တန္း၀င္သြား ၿမိဳ႕ ေတာ္၀န္ လက္ေမာင္းေပၚကိုမွီ ။ ၿပီးေတာ့ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ ေပၚမွာ တက္ထိုင္ယံုပဲ လက္ထဲမွာ အဖိုးတန္ စီးကရက္ ညွပ္လိုက္တာနဲ႕ သူ႕မီးၿခစ္နဲ႕ ကိုယ္တိုင္ ညွိေပးတာ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လည္း မွာေပးလိုက္ေသး '

'ကြၽန္ေတာ္ ေကာ္ဖီေသာက္ေနတဲ့အခါ ခင္ဗ်ားမွာ ၿပသာနာတစ္ ခုခု မ်ား ရွိမလား ဆိုၿပီး' ေမးေနေသးတာ။ ကြၽန္ေတာ္ ကၿပံဳးေနယံုပါပဲ။ ဘာၿပသာနာမွ မရွိဘူးဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕အခန္းက ထြက္ဖို႕ၿပင္တာနဲ႕ ၿမိဳ႕ ေတာ္၀န္က ငါးရာတန္ တစ္ရြက္ အိတ္ထဲကို ထည့္ေပးေသးတယ္။ အဲဒီကတစ္ခါ ဆရာ၀န္ ဆီ ။ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစဗ်ာ။ သူတို႕ကလဲ ငါးရာ တစ္ေထာင္ အိတ္ထဲထည့္ေပးၾကေသးတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ကုန္သည္ေတြဆီသြားၿပန္ေရာ၊ ဆိုင္ေတြထဲ ၿပံဳးၿပံဳးၾကီး ၀င္သြား။ ေနာက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ အက်ၤီလက္ကို ဆြဲလိုက္တာနဲ႕ သူတို႕ အံဆြဲ ဖြင့္ေတာ့တာ'
'ဘုရားသခင္အလိုေတာ္ရ မင္းဆီမွာ စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာ ၾကြယ္၀ပါေစ' လို႕ ဆုေတာင္းေပးၿပီး မုန္႕ဖိုးေတြအမ်ားၾကီးေပး ၾကတယ္။အထည္အလိပ္ တစ္လိပ္မ်ား ကြၽန္ေတာ္ပြတ္ၿပဳ မိသြားရင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ႏွစ္မီတာေလာက္ ၿဖတ္ေပးဖို႕ ဆိုင္က အလုပ္သမားေတြကို ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ ႏွစ္မီတာ အစကိုခါးမွာပတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ဆိုင္၀င္။ေနာက္ေတာ့ က်န္းမာေရးဌာန သြား။ တေလာက ပဲ ကြၽန္ေတာ္ နာလြန္းလို႕ လမ္းလယ္မွာ လွဲေနတာေပါ့။ အမယ္ေလးဗ်ာ ခ်က္ခ်င္းကိုပဲ ရုတ္ရုတ္ သဲသဲ ၿဖစ္သြားတာမ်ား။
တစ္ခ်ိဳ႕ လူေတြဆို ငိုရိုၿပီး အေၿပးအလႊားေရာက္လာတာ။ 'ဒို႕အရူးၾကီးေနမေကာင္းဘူးေဟ့.....'လို႕လည္းေအာ္ၾကေသး။ ေၿပာရင္ယံုမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး ဆရာ၀န္ေရာ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ေရာေရာက္လာၾကတာ လူေတြဆိုေဘးမွာ ၀ိုင္း၀ိုင္း လည္လို႕။ 'ဆရာရယ္ ေရာဂါရွာလို႕ မရေသးရင္ ကယ္ပါ ဘုရားကယ္ေတာ္မူပါ ' လို႔ေၿပာေနေသးတာလည္း ၾကားရေသးတယ္။
'ေဆးရံုမွာလည္း တစ္ပတ္ေလာက္ဘုရင္ တစ္ပါးလိုပဲ။ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ က ၃ ခါလာၾကည့္တယ္။ ၿမိဳ႕ သူ ၿမိဳ႕သား ေတြဆိုတာကေတာ့ ေန႕တိုင္း'
'ထားပါေတာ့ မိန္းမနဲ႕ ကေလးေရာ ဘယ္လိုလဲ'
'တစ္လ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီၿမိဳ႕က ေပ်ာက္သြားတာေပါ့ ဒီကလူေတြအတြက္ရိုးေနပါၿပီ ဒီအရူးေတာ့ အရင္တစ္ခါလို အေၾကာတက္ၿပန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ၿမိဳ႕ ကလူေတြကို အလုပ္မမ်ားေစခ်င္တာနဲ႕ တစ္ေနရာေရွာင္ ေနတာ ေနမွာပါလို႕ေတာင္ သူတို႕ ေၿပာၾကေသးတာ။ တကယ္ေတာ့ ပိုက္ဆံ တစ္ခ်ိဳ႕ နဲ႕ စုလုိ႕ ေဆာင္းလို႕ ရတာေတြ ကိုေတာ့

စာတိုက္က ပို႕တတ္ပါတယ္။ တၿခားဟာေတြ ကိုေတာ့ မိန္းမနဲ႕ ေၿပာထားတဲ့ေနရာ ကို ပို႕လိုက္တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့မိသားစုလည္းအဆင္ကိုေၿပလို႕။ သားတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းၿပီး ၿပီ။သမီးက အထက္တန္း ၿပီးၿပီ။ အိမ္ရာတစ္ခုမွာ အခန္း၀ယ္ထားၿပီးၿပီ။ မိန္းမက သူ႕စိတ္တိုင္းက် ပရိေဘာဂ ေတြၿဖည့္ဆည္းၿပင္ဆင္ ေနတုန္း'
'ေကာင္းပဗ်ာ ဒါထက္ ခင္ဗ်ားအရူးၾကီး ဘ၀ၾကီးကို ဘယ္ေတာ့ စခမ္းသိမ္းမွာလဲ'
သူကၿပံဳးတယ္။
'ခင္ဗ်ားဟာက ေၾကာင္လွခ်ည့္လား။ဒီက ကြၽန္ေတာ္ ထြက္တာနဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့ေနရာ ၀င္ယူေတာ့မွာ ေပါ့။ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီက ခြာလို႕ရမလဲဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ရူးတာလဲ က်င့္သားရသလို ၿဖစ္ေနၿပီဗ်'
ဟစ္လမီ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ေၿပးရင္းက လွမ္းေၿပာသြားေသးတယ္။
'ဒါေတြ ဘယ္သူ႕ မွသြားမေၿပာနဲ႕ေနာ္ ။ခင္ဗ်ားေၿပာလည္း ဘယ္သူမွ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး'

မွတ္ခ်က္။ ။ ၁၉၉၃ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ Short Story International အမွတ္ ၉၆ မွ တူရကီစာေရးဆရာ Muzaffer Lzgu ေရးသားေသာ "Wanted a Town Without a Crazay " ကို ဘာသာၿပန္ေသာ ကိုေစာလူအား ေက်းဇူးတင္လ်က္ (ကရင္)