Sunday, May 31, 2009
at
6:10 PM
|
0
comments
Posted by
ကရင္
Tuesday, May 5, 2009
at
5:42 AM
|
0
comments
ဘာေတြကိုပဲ အသံုးၿပဳၿပဳ ၊ အေပၚကပံု အတိုင္း လက္ ကို ေသၿခာ ေဆးၾကေနာ ။
(ကရင္)
Posted by
ကရင္
Sunday, May 3, 2009
at
2:47 PM
|
0
comments
ေၾသာ္....ဒီအၿဖစ္အပ်က္ၾကီး ကတစ္ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီတဲ့လား။
ေသဆံုးသြားတဲ့ သူေတြ.....အိုးအိမ္ေပ်ာက္ဆံုး ပ်က္ဆီးသြားတဲ့သူေတြ
ေဆြမ်ိဳး ခ်စ္သူေတြ၊ မိဘ မဲ့ၿဖစ္သြားတဲ့ ကေလးေတြ ၊သားသမီးမဲ့ ၿဖစ္သြားတဲ့ မိဘေတြ
အရာအားလံုးေပ်ာက္ဆံုးကုန္သူေတြ ၊ မနက္ၿဖန္ဆိုတာေတြကို ေဆြမဲ့ မိ်ဳးမဲ့ ၿဖတ္သန္း ၾကေတာ့မယ့္သူေတြ
အရာအားလံုး..............အရာအားလံုး..............အရာအားလံုး
ပ်က္ဆီးေစခဲ့တဲ့ နာဂစ္ ဆိုတဲ့ ေစတန္ ဆီကလက္ေဆာင္ ေစတန္ ရဲ႕ အမုန္း ေတြ ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္
ဘယ္ေတာ့မွ၊ ၿမန္မာနိဳင္ငံအၿပင္ တၿခားတၿခားေသာ နိဳင္ငံေတြေရာ မခံစားၾကရပါေစနဲ႕
နာဂစ္မုန္တိုင္းေအာက္ မွာ ေသဆံုးသြားၾကေသာ လူငယ္၊လူၾကီး၊ အဘိုး အဘြား အားလံုး
ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္
ၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
(ကရင္)
Posted by
ကရင္
Saturday, May 2, 2009
at
5:23 AM
|
0
comments
ေဖာ္ၿပပါ mask မ်ားအသံုးၿပဳ ျပီး ဝက္တုပ္ေကြးပိုးကို အသက္ရႈလမ္းေၾကာင္းထဲ မဝင္ေအာင္ ဟန္ ့တားနုိင္ပါတယ္။
အဓိက ၾကိဳတင္ကာကြယ္ေရးမ်ား...
၁ ။ လူစုလူေဝး ရွိတဲ ့ေနရာ . ေလဝင္ေလထြက္ မေကာင္းတဲ ့ေနရာ ..ဥပမာ .ေဆးရုံ . ရုပ္ရွင္ရုံ ..
ပိတ္ေလွာင္မြန္းၾကပ္ေသာေနရာမ်ား ၊ သို ့ မလိုအပ္ဘဲ သြားေရာက္ျခင္းတို့မွ အတတ္နုိင္ဆံုး ေရွာင္ရပါမယ္ ။ တကယ္လို ့ မသြားမျဖစ္ ေရွာင္လႊဲမရ ခဲ ့ရင္လည္း ႏွာေခါင္း။ပါးစပ္တို ့ကို ပိုးမႊားအလြယ္တကူ ဝင္ေရာက္နုိင္ျခင္းမရွိေအာင္ mask မ်ားတပ္ဆင္ၾကပါ ။ အဲဒီ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးဟာ ျပင္ပအရာဝတၳဳေတြမွာ ၂နာရီမွ ၄ နာရီ အထိသာ အသက္ရွင္သန္ေနနုိင္တာပါ။ ျပီးေတာ့ ပူအိုက္ေျခာက္ေသြ ့တဲ ့ေနရာမ်ိဳးမွာ ၾကာရွည္ မရွင္သန္နုိင္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင္ ့ ျမန္မာျပည္မွ လူအမ်ား အတြက္ ဘုရားက ေစာင့္ေရွာက္ထားျပီးျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္မပူၾကပါရန္။
ျပီးေတာ့ ပိုးဟာ ေရာဂါရွိသူ ႏွာေစး ႏွာေခ် ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္လို ့ သူ ့တံေတြးအမႈံအစက္ မ်ားျပန္ ့ပြားတဲ ့ ၆ ေပ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒီပိုးေတြ ျပန္ ့နွံ ့တတ္ပါတယ္ ။ဒီေတာ့ နွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးသူနဲ ့ေဝးေလေကာင္းေလပါ ။ တကယ္ ့ေရာဂါျပန္ ့နံ ့ေနတဲ ့ေနရာမ်ိဳ းဆိုရင္ ရုိးရုိး mask ထက္ပိုျပီးလံုျခံဳတဲ ့ N95 mask မ်ားတပ္ဆင္သင့္ပါတယ္။
၂။အစာမစားမီ လက္ကိုစင္ၾကယ္စြာေဆးေၾကာပါ ။ တကယ္ ့ေရာဂါျပန္ ့နံ ့ေနတဲ ့ေနရာမ်ိဳ းဆိုရင္ ပိုစိတိခ်ရေအာင္ အရက္ပ်ံနဲ ့ပြတ္တိုက္ေဆးေၾကာသင့္ပါတယ္ ။အရက္ပ်ံထဲမွာ ဒီပိုးေတြ မရွင္သန္ေနနိူင္ပါဘူး။ မိမိပတ္ဝန္းက်င္မွာ ထိေတြ ့ အသံုးျပဳေနၾက အရာမ်ား ဥပမာ ..တယ္လီဖုန္း စကားေျပာခြက္ ။ ကြန္ျပဴတာ ကီးဘုတ္။ ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္မွာဆိုရင္ စားပြဲ ကုလားထိုင္မွ အစေပါ့ ။သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ေပးရပါမယ္။
၃။ မိမိကိုယ္ခံအင္အားေကာင္းမြန္ေနရင္ ဒီပိုးေတြ လာမေႏွာက္ယွက္နုိင္ပါဘူး ။ အိပ္ေရးဝေအာင္အိပ္ ။ သန္ ့ရွင္းလတ္ဆပ္တဲ့အစာ အဟာရ ကို မွီဝဲရင္ ဘာမွေၾကာက္စရာမလိုပါ။
၄။ဝက္သားၾကိဳက္သူမ်ားလဲ စားေနၾကအတိုင္း ဆက္လက္စားသံုးနုိင္ပါတယ္ ။က်က္ေအာင္ခ်က္ဖို ့သာ လိုပါတယ္။ဒီအသားထဲကေန ပိုးေတြကူးစက္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ သားစိမ္းငါးစိမ္းစားရင္ တျခားဝမ္းပ်က္တာေတြျဖစ္ျပီး တျခားမဆိုင္တဲ ့ေရာဂါေတြ ဝင္လာမွာ စိုးရတာပါ။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ http://kiki-idiotlove.blogspot.com/ မွတဆင့္ ထပ္မံေဖာ္ၿပပါသည္။ (ကရင္)
Posted by
ကရင္
Monday, April 27, 2009
at
8:09 PM
|
0
comments
ဒီေန႕
ရံုးသြားရင္းစဥ္းစားမိတယ္ ။ ေၾသာ္ .... ငါ၀တ္ထားတဲ့ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံု ၀တ္လို႕ေကာင္းတယ္ သက္ေတာင့္သက္ သာရွိတယ္၊ ေနလို႕ထုိင္လို႕ေကာင္းတယ္ ။စမတ္က်ေစတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါငယ္ငယ္ က ေမေမ ကိုယ္တုိင္ ၀တ္ေပးခဲ့ တဲ့ ေက်ာင္းစိမ္းအက်ီ ေလာက္ ေမတၱာတန္ဖိုးမွီမယ္မထင္ဘူး ။
ရံုးမွာ အလုပ္အတြက္လိုတဲ့ ပိုက္ဆံ ထုတ္ေပးရတယ္ ပိုက္ဆံအေရအတြက္ အမ်ားၾကီး ကိုင္ ေနရတယ္ ၊ရလာမယ့္အၿမတ္ေတြ ကလည္း အမ်ားၾကီး ။ ဒါေပမယ့္ ငါငယ္ငယ္ (၁၀) တန္းတုန္းက ပါးပါးေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုး ၅၀ ေလာက္ ကို တပ္မက္မွဳ မွရွိတာအမွန္ပဲ ။
ေန႕လည္ထမင္းစားေတာ့ ရံုးက လူၾကီးေတြအတြက္ ဆိုၿပီး ပုဇြန္ေကာ္ၿပန္႔ေတြ လာေပးတာေတြ အမ်ားၾကီး ကိုယ့္ စားပြဲေပၚမွာ စားၾကည့္တယ္ ေတာ္ ေတာ္ေကာင္းတယ္ ။ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က၊ ပါးပါးရံုးက ညဘက္ ဂ်ဴတီ ၿပီးတိုင္း ၀ယ္လာတဲ့ ဆမူစာ ေလးေတြ ကို စားရတာ ကို သတိရမိတယ္။ အိမ္ေရာက္ ရင္ေပ်ာ့ ေနၿပီၿဖစ္တဲ့ ဆမူစာေလး ေတြေပါ့ ။
ညေနရံုးကၿပန္ေရာက္ေတာ့ အ၀တ္ အစားလဲ ကြန္ၿပဴတာေရွ႕ ထုိင္မိေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ဖို႕ ေမ့ေနပါလား ဆိုၿပီး အ၀တ္ေတြသြား ေလွ်ာ္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ဖို႕အိကီ် ကို အၾကီးမ ေလ်ွာ္တာ မၿဖဴလို႕ ဆိုၿပီး ေမေမ ကိုယ္တိုင္ သူ႕ရဲ႕ လက္ေလးေတြနဲ႕ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေလွ်ာ္ေပးခဲ့ တဲ့ ၿမင္ကြင္းကို ၿမင္ေရာင္မိတယ္။ ေၾသာ္ ေတာ္ေတာ္ မိုက္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ပဲ လို႕ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ေရရြတ္မိတယ္။
ညစာ ထမင္စားေတာ့ ရယ္ဒီမိတ္ေတြ ကို မိုက္ခရိုေ၀့ဖ္ ထဲထည့္ အကုန္ ေႏႊးၿပီး ထမင္းစားေတာ့ ေမေမ ကိုယ္တိုင္နယ္မေပးရင္ မစားတတ္ေသာ အေမခ်က္တဲ့ ဟင္းကလြဲ ရင္ ဘယ္တုန္းကမွ အေကာင္းမထင္တတ္ တဲ့ ငယ္ဘ၀ကို ၿပန္ ေအာက္ေမ့မိတယ္ ။
ညအိပ္ရာ၀င္ေတာ့ ပါးပါး +ေမေမ ႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ေၿပာတဲ့ စကားေလးေတြၿပန္သတိရမိတယ္ .........
"အပါးရယ္ သားကို သိပ္ မဆူပါနဲ႕႕ ဒီသားေလးနဲ႕ ဒီသမီးေလးပဲရွိတာ သားေလးကို အလိုလိုက္ ပါေနာ္။"
"ဟ .. အေမၾကီးကလဲ သားသမီး ဆိုတာ အိပ္ေနတုန္းမွ နမ္းရတာ ။ ဒါမွလိမၼာ မွာ အလို လိုက္ ရင္ ပ်က္စီးသြားမွာေပါ့ ကြ"
(၆ တန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ၿပီထင္ၿပီး ေၿပာတဲ့ စကားေလးေတြပါ ဒီေန႕ထိ ၾကားေယာင္ ေနစဲပါ)
ေၾသာ္ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ ေတြဟာ ဘယ္ေသာ အခါ မွ ရိုး အီမသြားဘူး ဆိုတာ ေတြကို စဥ္းစားရင္း စဥ္းသားရင္း အေတြးတစ္ခု ရုတ္ခ်ည္း၀င္လာတယ္ ။ ငါတို႕သားသမီးေတြကေရာ သူတို႕ိကို အဲ့ ဒီလိုၿပန္ၿပီး ၿပဳစုလို႕မရဘူးလား ? ဘာလုိ႕မရနိဳင္ရမွာလဲ ရကိုရရမွာေပါ့ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ေနာက္တေန႕ မွာ ၾကံဳ ရမယ့္ အာရုဏ္ဦး အတြက္ တနည္းေၿပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ရဲ႕ အၿမင့္ၿမတ္ဆံုးေသာ ပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေသာ ပါးပါး+ေမေမ တို႕ ထံကို ၿပန္ရမယ့္ ရက္ ကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္ ရင္း
ပါးပါး+ေမေမ ရွိရာ ၿမန္မာၿပည္ ကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ လွ်က္.......................
မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ဟိုးတုန္းက ငယ္ဘ၀ ေအာက္ေမ့မွဳ ေလးေတြပါ (ကရင္)
ရံုးသြားရင္းစဥ္းစားမိတယ္ ။ ေၾသာ္ .... ငါ၀တ္ထားတဲ့ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံု ၀တ္လို႕ေကာင္းတယ္ သက္ေတာင့္သက္ သာရွိတယ္၊ ေနလို႕ထုိင္လို႕ေကာင္းတယ္ ။စမတ္က်ေစတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါငယ္ငယ္ က ေမေမ ကိုယ္တုိင္ ၀တ္ေပးခဲ့ တဲ့ ေက်ာင္းစိမ္းအက်ီ ေလာက္ ေမတၱာတန္ဖိုးမွီမယ္မထင္ဘူး ။
ရံုးမွာ အလုပ္အတြက္လိုတဲ့ ပိုက္ဆံ ထုတ္ေပးရတယ္ ပိုက္ဆံအေရအတြက္ အမ်ားၾကီး ကိုင္ ေနရတယ္ ၊ရလာမယ့္အၿမတ္ေတြ ကလည္း အမ်ားၾကီး ။ ဒါေပမယ့္ ငါငယ္ငယ္ (၁၀) တန္းတုန္းက ပါးပါးေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုး ၅၀ ေလာက္ ကို တပ္မက္မွဳ မွရွိတာအမွန္ပဲ ။
ေန႕လည္ထမင္းစားေတာ့ ရံုးက လူၾကီးေတြအတြက္ ဆိုၿပီး ပုဇြန္ေကာ္ၿပန္႔ေတြ လာေပးတာေတြ အမ်ားၾကီး ကိုယ့္ စားပြဲေပၚမွာ စားၾကည့္တယ္ ေတာ္ ေတာ္ေကာင္းတယ္ ။ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က၊ ပါးပါးရံုးက ညဘက္ ဂ်ဴတီ ၿပီးတိုင္း ၀ယ္လာတဲ့ ဆမူစာ ေလးေတြ ကို စားရတာ ကို သတိရမိတယ္။ အိမ္ေရာက္ ရင္ေပ်ာ့ ေနၿပီၿဖစ္တဲ့ ဆမူစာေလး ေတြေပါ့ ။
ညေနရံုးကၿပန္ေရာက္ေတာ့ အ၀တ္ အစားလဲ ကြန္ၿပဴတာေရွ႕ ထုိင္မိေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ဖို႕ ေမ့ေနပါလား ဆိုၿပီး အ၀တ္ေတြသြား ေလွ်ာ္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ဖို႕အိကီ် ကို အၾကီးမ ေလ်ွာ္တာ မၿဖဴလို႕ ဆိုၿပီး ေမေမ ကိုယ္တိုင္ သူ႕ရဲ႕ လက္ေလးေတြနဲ႕ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေလွ်ာ္ေပးခဲ့ တဲ့ ၿမင္ကြင္းကို ၿမင္ေရာင္မိတယ္။ ေၾသာ္ ေတာ္ေတာ္ မိုက္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ပဲ လို႕ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ေရရြတ္မိတယ္။
ညစာ ထမင္စားေတာ့ ရယ္ဒီမိတ္ေတြ ကို မိုက္ခရိုေ၀့ဖ္ ထဲထည့္ အကုန္ ေႏႊးၿပီး ထမင္းစားေတာ့ ေမေမ ကိုယ္တိုင္နယ္မေပးရင္ မစားတတ္ေသာ အေမခ်က္တဲ့ ဟင္းကလြဲ ရင္ ဘယ္တုန္းကမွ အေကာင္းမထင္တတ္ တဲ့ ငယ္ဘ၀ကို ၿပန္ ေအာက္ေမ့မိတယ္ ။
ညအိပ္ရာ၀င္ေတာ့ ပါးပါး +ေမေမ ႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ေၿပာတဲ့ စကားေလးေတြၿပန္သတိရမိတယ္ .........
"အပါးရယ္ သားကို သိပ္ မဆူပါနဲ႕႕ ဒီသားေလးနဲ႕ ဒီသမီးေလးပဲရွိတာ သားေလးကို အလိုလိုက္ ပါေနာ္။"
"ဟ .. အေမၾကီးကလဲ သားသမီး ဆိုတာ အိပ္ေနတုန္းမွ နမ္းရတာ ။ ဒါမွလိမၼာ မွာ အလို လိုက္ ရင္ ပ်က္စီးသြားမွာေပါ့ ကြ"
(၆ တန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ၿပီထင္ၿပီး ေၿပာတဲ့ စကားေလးေတြပါ ဒီေန႕ထိ ၾကားေယာင္ ေနစဲပါ)
ေၾသာ္ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ ေတြဟာ ဘယ္ေသာ အခါ မွ ရိုး အီမသြားဘူး ဆိုတာ ေတြကို စဥ္းစားရင္း စဥ္းသားရင္း အေတြးတစ္ခု ရုတ္ခ်ည္း၀င္လာတယ္ ။ ငါတို႕သားသမီးေတြကေရာ သူတို႕ိကို အဲ့ ဒီလိုၿပန္ၿပီး ၿပဳစုလို႕မရဘူးလား ? ဘာလုိ႕မရနိဳင္ရမွာလဲ ရကိုရရမွာေပါ့ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ေနာက္တေန႕ မွာ ၾကံဳ ရမယ့္ အာရုဏ္ဦး အတြက္ တနည္းေၿပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ရဲ႕ အၿမင့္ၿမတ္ဆံုးေသာ ပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေသာ ပါးပါး+ေမေမ တို႕ ထံကို ၿပန္ရမယ့္ ရက္ ကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္ ရင္း
ပါးပါး+ေမေမ ရွိရာ ၿမန္မာၿပည္ ကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ လွ်က္.......................
မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ဟိုးတုန္းက ငယ္ဘ၀ ေအာက္ေမ့မွဳ ေလးေတြပါ (ကရင္)
Posted by
ကရင္
Friday, April 17, 2009
at
4:10 PM
|
1 comments
ငါအိုသြားေသာအခါငါဟာအရင္ကငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါ။ စိတ္ရွည္ရွည္ထား ဆက္ဆံေပးပါ။
ခ်ည့္နဲ႕နဲ႕လက္ေတြနဲ႕ ထမင္းဟင္းေတြ အက်ၤီေပၚ ဖိတ္စင္သြားတဲ့အခါ အက်ၤ ီလံုခ်ည္ ဖိုသီဖတ္သီၿဖစ္ေနတဲ့အခါ
ငါ့ကို မရြံပါနဲ႕ငယ္ငယ္တံုးက ငါသုတ္သင္ေပးခဲ့တာေတြကို ေက်းဇူးၿပဳၿပီးသတိရေပးပါ။
အပ္ေၾကာင္းထပ္မကေၿပာဘူးတဲ့ စကားေတြ ၿပန္ေၿပာမိတဲ့အခါ စကားမၿဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးၿပဳၿပီးနားေထာင္ ေပးပါ။ ငယ္ငယ္တံုးက အိပ္ရာ၀င္တိုင္း၊ တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုၿပင္ေတြ၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္ေတြ၊ ဇာတ္ၾကီး ဆယ္ဘြဲ႕ေတြ စတဲ့ ပံုၿပင္ေတြ မရိုးေအာင္ေၿပာရင္း ငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တာေတြကို သတိရေပးပါ။
မလွဳပ္ရွားနိုင္လို႕ ေရခ်ိဳးဖို႕အကူအညီလိုတဲ့အခါ ငါ့ကိုမညိုၿငင္ပါနဲ႕ ငယ္ငယ္တံုးက ေခ်ာ့တစ္လွည့္ ေၿခာက္တစ္လွည့္ ေရခ်ိဳးေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ပံုရိပ္ေလးကို ၿမင္ယာင္ေပးပါ။
ေခာတ္သစ္နည္းပညာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ့ရင္ မေလွာင္ပါနဲ႕ ။ ငယ္ငယ္တံုးက ဘာေၾကာင့္ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္စြာ ငါၿပန္ေၿဖခဲ့တာကို သတိရေပးပါ။
စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါ ႏြမ္းလွ် ၿပီး လမ္းမေလ်ာက္နိဳင္တဲ့အခါ ခြန္အားပါတဲ့လက္တစ္စံုနဲ႕ ငါ့ကို ကူတြဲ ေပးၾကပါ လမ္းေလွ်ာက္သင္စအရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းၿခင္း လွမ္းေလွ်ာက္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာေတြကို သတိရေပးပါ။
တေန႕ထက္တေန႕အိုစာသြားတဲ့ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီး ၀မ္းမနည္းပါႏွင့္။ နားလည္ေပးပါ။ အားေပးပါ။ အရင္တုန္းက လူကဘ၀တက္လမ္းအတြက္ ငါလမ္းညြန္ခဲ့သလို အခုခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြအတြက္ ေဖာ္ၿပဳေပးပါ။ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာနဲက ေအးၿမမွဳေတြကို ငါၿပံဳးၿပံဳးေလးလက္ခံမွာပါ။
အဲ့ဒီအၿပံဳးေတြထဲမွာ မဆံုးတဲ့ ငါ့ေမတၱာေတြ ေတြ႕ရမွာပါ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာကၽြန္ေတာ္တို႕မိဘေတြအတြက္ ဘာလို႕ လုပ္မေပးနိဳင္ရမွာလဲ သူတို႕႕ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ကို ေပးဆပ္ခဲ့တုန္းက သူတို႕အတြက္ ဘာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတာကို မေမွ်ာ္ကိုးခဲ့ဘူး ။ Action and Reaction ဆိုတာ သိုးေဆာင္းအဂၤလိပ္စကားမွာေတာင္ရွိေနေသးတာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာ သူတို႕ေတြအတြက္ အင္အားပါတဲ့ အၿပံဳးေလးေတြကို ဖန္တီးေပးၿပီး သူတို႕ရဲ႕ အၿပံုးေလးေတြကို မွ်ေ၀ခံစားၾကရေအာင္ "အိုပယ္" ဇာတ္ကားထဲကလို မိဘ ေတြအိုရင္ပယ္ ၾကမွာလား ? မိဘဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာနဲ႕ သားသမီးေတြဆီကေနဘာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လိုလားခ်က္မွမပါဘဲ ၿဖဴစင္ေသာ၊ေအးၿမေသာ ေမတၱာသက္သက္ ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေပၚကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပဳစုေပးခဲ့တဲ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ "ဆန္ေရ"
ဖန္တီးေပးၾကပါစို႕။
ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါးၿဖစ္ေသာ ပါးပါး+ေမေမ ကို ဦးထိပ္ထားလွ်က္
ကရင္ (၁၇.၄.၂၀၀၉)
ခ်ည့္နဲ႕နဲ႕လက္ေတြနဲ႕ ထမင္းဟင္းေတြ အက်ၤီေပၚ ဖိတ္စင္သြားတဲ့အခါ အက်ၤ ီလံုခ်ည္ ဖိုသီဖတ္သီၿဖစ္ေနတဲ့အခါ
ငါ့ကို မရြံပါနဲ႕ငယ္ငယ္တံုးက ငါသုတ္သင္ေပးခဲ့တာေတြကို ေက်းဇူးၿပဳၿပီးသတိရေပးပါ။
အပ္ေၾကာင္းထပ္မကေၿပာဘူးတဲ့ စကားေတြ ၿပန္ေၿပာမိတဲ့အခါ စကားမၿဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးၿပဳၿပီးနားေထာင္ ေပးပါ။ ငယ္ငယ္တံုးက အိပ္ရာ၀င္တိုင္း၊ တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုၿပင္ေတြ၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္ေတြ၊ ဇာတ္ၾကီး ဆယ္ဘြဲ႕ေတြ စတဲ့ ပံုၿပင္ေတြ မရိုးေအာင္ေၿပာရင္း ငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တာေတြကို သတိရေပးပါ။
မလွဳပ္ရွားနိုင္လို႕ ေရခ်ိဳးဖို႕အကူအညီလိုတဲ့အခါ ငါ့ကိုမညိုၿငင္ပါနဲ႕ ငယ္ငယ္တံုးက ေခ်ာ့တစ္လွည့္ ေၿခာက္တစ္လွည့္ ေရခ်ိဳးေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ပံုရိပ္ေလးကို ၿမင္ယာင္ေပးပါ။
ေခာတ္သစ္နည္းပညာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ့ရင္ မေလွာင္ပါနဲ႕ ။ ငယ္ငယ္တံုးက ဘာေၾကာင့္ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္စြာ ငါၿပန္ေၿဖခဲ့တာကို သတိရေပးပါ။
စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါ ႏြမ္းလွ် ၿပီး လမ္းမေလ်ာက္နိဳင္တဲ့အခါ ခြန္အားပါတဲ့လက္တစ္စံုနဲ႕ ငါ့ကို ကူတြဲ ေပးၾကပါ လမ္းေလွ်ာက္သင္စအရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းၿခင္း လွမ္းေလွ်ာက္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာေတြကို သတိရေပးပါ။
တေန႕ထက္တေန႕အိုစာသြားတဲ့ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီး ၀မ္းမနည္းပါႏွင့္။ နားလည္ေပးပါ။ အားေပးပါ။ အရင္တုန္းက လူကဘ၀တက္လမ္းအတြက္ ငါလမ္းညြန္ခဲ့သလို အခုခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြအတြက္ ေဖာ္ၿပဳေပးပါ။ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာနဲက ေအးၿမမွဳေတြကို ငါၿပံဳးၿပံဳးေလးလက္ခံမွာပါ။
အဲ့ဒီအၿပံဳးေတြထဲမွာ မဆံုးတဲ့ ငါ့ေမတၱာေတြ ေတြ႕ရမွာပါ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာကၽြန္ေတာ္တို႕မိဘေတြအတြက္ ဘာလို႕ လုပ္မေပးနိဳင္ရမွာလဲ သူတို႕႕ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ကို ေပးဆပ္ခဲ့တုန္းက သူတို႕အတြက္ ဘာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတာကို မေမွ်ာ္ကိုးခဲ့ဘူး ။ Action and Reaction ဆိုတာ သိုးေဆာင္းအဂၤလိပ္စကားမွာေတာင္ရွိေနေသးတာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာ သူတို႕ေတြအတြက္ အင္အားပါတဲ့ အၿပံဳးေလးေတြကို ဖန္တီးေပးၿပီး သူတို႕ရဲ႕ အၿပံုးေလးေတြကို မွ်ေ၀ခံစားၾကရေအာင္ "အိုပယ္" ဇာတ္ကားထဲကလို မိဘ ေတြအိုရင္ပယ္ ၾကမွာလား ? မိဘဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာနဲ႕ သားသမီးေတြဆီကေနဘာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လိုလားခ်က္မွမပါဘဲ ၿဖဴစင္ေသာ၊ေအးၿမေသာ ေမတၱာသက္သက္ ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေပၚကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပဳစုေပးခဲ့တဲ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ "ဆန္ေရ"
ဖန္တီးေပးၾကပါစို႕။
ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါးၿဖစ္ေသာ ပါးပါး+ေမေမ ကို ဦးထိပ္ထားလွ်က္
ကရင္ (၁၇.၄.၂၀၀၉)
Posted by
ကရင္
Saturday, February 14, 2009
at
10:37 PM
|
1 comments
မေန႕က...........
အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္တစ္ခုေသာတစ္ခါမွမေရာက္ဘူးတဲ့လမ္းၾကားထဲကိုေရာက္သြားပါတယ္။ လမ္းၾကားထဲက ထမင္းဆိုင္ ေသးေသးေလး တစ္ဆိုင္လူေၿခာက္ကပ္ကပ္ ႏွင့္ထမင္းဆိုင္ထဲမွာ ေတြ႕လုိက္ရတာကေတာ့ ဟိုးအရင္တံုးက ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ အိပ္မက္ေပါင္းမ်ားစြာကို စိုးမိုးခဲ့သူကိုေပါ့။ အားပါး အရင္တံုးကအလွေတြ ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္မွန္းကိုမသိတာဗ်ာ။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တဲ့ တစကၠန္႕အတြင္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အၾကည့္ၿခင္းဆံုတဲ့ဲ့ အခါ မွာ တစ္စံုတစ္ရာေသာေႏြးေထြးမွဳ ကိုမွမရရွိေတာ့ပါဘူး။
ေၾသာ္.. ေက်ာင္းမွာတံုးက ဒီတသက္သူ႕ရင္ခြင္မွာပဲေမွးစက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ တစ္ခါထဲေရြးခဲ့မိသူခ်စ္သူ ေလ သူ႕ေဘး က ခေလးေလး လက္ကိုဆြဲၿပီးခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားလိုက္ပံုမ်ား ဓာတ္ရွင္ ထဲမွာဆို အကယ္ဒမီေရွာ့ပဲ ။ ဒီတစကၠန္႕နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘာမွထူးထူးဆန္းဆန္း ကိုမခံစားလို္က္ရပါဘူး။
ညတံုးက......
ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူး ဆိုေတာ့ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ လမ္းေလ်ာက္ထြက္ေတာ့ ေၿမနီကုန္း မွတ္တိုင္မွာ ေတြ႕လုိက္ရတဲ့သူကေတာ့ ....၁၀တန္းတည္းက ECO ဘြဲ႕ရတဲ့ထိ လံုး၀ ကို ၾကည့္မရတဲ့ ရန္ဘက္ ကိုသြားေတြ႕တာေပါ့ ။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တဲ့ တစကၠန္႕အတြင္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အၾကည့္ၿခင္းဆံုတဲ့ဲ့ အခါ မွာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ေဒါသ အရိပ္ေရာင္ေတြလက္ကနဲ ၿဖတ္သြားတယ္ေလ။
ပံုစံကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ ႏြမ္းႏြမ္းၿဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ပံုစံကိုသတိထားမိၿပီးေတာ့ အနိဳင္ပိုင္းၿပီးေၿပာဆိုလိုစိတ္မရွိ ေတာ့ပါဘူး ဟိုးအရင္ကေဒါသေတြလည္းအခုခိ်န္မွာမရွိေတာ့ပါဘူး ။ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့
"သူငယ္ခ်င္း ငါဘာမွအဆင္မေၿပဘူးကြာအခုကမ္းနားလမ္းမွာစာေရးအကူလုပ္ေနတယ္"တဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းကိုယ့္ရန္ဘက္ဆိုေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေၿမနိမ့္ရာလွံစို္က္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးမရွိေတာ့တာ ေၾကာင့္ "ေအးကြာ မင္းအကူညီလိုရင္ေၿပာ" ဆိုၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ေပးၿပီး ၿပန္ထြက္လာခဲ့တယ္ နွဳတ္ဆက္ရင္းက်န္ခဲ့ တဲ့ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာကေတာ့ ဒီတစကၠန္႕နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေလာကၾကီးမွာေဒါသၾကီးလို႕ကေတာ့ ခြင့္လႊတ္သည္းခံၿခင္းသည္သာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုခံစားလုိက္ရပါတယ္။
မနက္က.........
တစ္ခုေသာအလုပ္ကိစၥေလးတစ္ခုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တက္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ကိုၿပန္ေရာက္ေတာ့ ကင္တင္းေတြတိုးလာတာကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲဗ်ာ ။ဒီလိုနဲ႕ေလ်ာက္လာရင္းနဲ႕ ဆရာမ ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ ေပပါ ၀မ္းသင္ခဲ့တဲ့ဆရာမေပါ့ ကၽြန္ေတာ္တိုကသူငယ္ခ်င္းေတြကို ေဆးလိပ္ၿပတ္ေအာင္ စိတ္မေလေအာင္ စာၾကိဳးစားေအာင္ ဆံုးမခဲ့တဲ့ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ ၿပဳၿပင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမ ေဒၚခ်ိဳခ်ဳိ ၀င္း ေပါ့ သူဟာကၽြန္ေတာ့ ရဲ႕ ဒုတိယမိခင္လို႕ဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ကၽြန္ေတာ့ အေပၚကို ၀ါသနာ ေစတနာ အနစ္နာ ဆိုတဲ့ နာ ၃ နာ နဲ႕ ၿပည့္စံု ခဲ့သူေလ ။ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တဲ့ တစကၠန္႕အတြင္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အၾကည့္ၿခင္းဆံုတဲ့ဲ့ အခါ မွာ ေအးၿမခ်မ္းသာ ၾကည္နဴးေစတဲ့ အရိပ္ေအာက္ကို ေရာက္သြားသလားဆိုတဲ့ ခံစားမွုဳ ကို ခံစားလိုက္တယ္ ။ခ်က္ခ်င္း ဆရာမ ကို ႏွဳၽတ္ဆက္ၿပီး လမ္းမွာတင္ ဆရာမကို ကန္ေတာ့ပါတယ္ ကၽြႏ္ေတာ့ ရင္ထဲမွေက်ာင္းသားဘ၀ကိုၿပန္ေရာက္သြားသလုိပါပဲ ဆရာမ ရဲ႕ မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ့ မ်က္လံုးမ်ားနဲ႕ ၾကည့္ ၿပီး ဆုေတြေပးေနပံု မ်ားဗ်ာ ကၽြန္ေတ့ာ ရင္ထဲ မွအတိုင္းမသိ ကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
့ ဒီတစကၠန္႕နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ေလာကမွာ လိုတာမွန္သမွ်ရနိဳင္သည္ ၿဖစ္ေစ မရနိဳင္သည္ၿဖစ္ေစ ေက်းဇူးတရားသည္သာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးေသာ အရာ ၿဖစ္တယ္ လုိ႕ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုအရိုးရဲ႕ သီခ်င္းေလးကို နားေထာင္ရင္းတိုက္ဆိုင္မွဳေလးမ်ားကို ေရးသားထားပါတယ္။ (ကရင္)
အလုပ္ကိစၥေၾကာင့္တစ္ခုေသာတစ္ခါမွမေရာက္ဘူးတဲ့လမ္းၾကားထဲကိုေရာက္သြားပါတယ္။ လမ္းၾကားထဲက ထမင္းဆိုင္ ေသးေသးေလး တစ္ဆိုင္လူေၿခာက္ကပ္ကပ္ ႏွင့္ထမင္းဆိုင္ထဲမွာ ေတြ႕လုိက္ရတာကေတာ့ ဟိုးအရင္တံုးက ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ အိပ္မက္ေပါင္းမ်ားစြာကို စိုးမိုးခဲ့သူကိုေပါ့။ အားပါး အရင္တံုးကအလွေတြ ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္မွန္းကိုမသိတာဗ်ာ။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တဲ့ တစကၠန္႕အတြင္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အၾကည့္ၿခင္းဆံုတဲ့ဲ့ အခါ မွာ တစ္စံုတစ္ရာေသာေႏြးေထြးမွဳ ကိုမွမရရွိေတာ့ပါဘူး။
ေၾသာ္.. ေက်ာင္းမွာတံုးက ဒီတသက္သူ႕ရင္ခြင္မွာပဲေမွးစက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ တစ္ခါထဲေရြးခဲ့မိသူခ်စ္သူ ေလ သူ႕ေဘး က ခေလးေလး လက္ကိုဆြဲၿပီးခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားလိုက္ပံုမ်ား ဓာတ္ရွင္ ထဲမွာဆို အကယ္ဒမီေရွာ့ပဲ ။ ဒီတစကၠန္႕နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘာမွထူးထူးဆန္းဆန္း ကိုမခံစားလို္က္ရပါဘူး။
ညတံုးက......
ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူး ဆိုေတာ့ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ လမ္းေလ်ာက္ထြက္ေတာ့ ေၿမနီကုန္း မွတ္တိုင္မွာ ေတြ႕လုိက္ရတဲ့သူကေတာ့ ....၁၀တန္းတည္းက ECO ဘြဲ႕ရတဲ့ထိ လံုး၀ ကို ၾကည့္မရတဲ့ ရန္ဘက္ ကိုသြားေတြ႕တာေပါ့ ။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တဲ့ တစကၠန္႕အတြင္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အၾကည့္ၿခင္းဆံုတဲ့ဲ့ အခါ မွာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ေဒါသ အရိပ္ေရာင္ေတြလက္ကနဲ ၿဖတ္သြားတယ္ေလ။
ပံုစံကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ ႏြမ္းႏြမ္းၿဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ပံုစံကိုသတိထားမိၿပီးေတာ့ အနိဳင္ပိုင္းၿပီးေၿပာဆိုလိုစိတ္မရွိ ေတာ့ပါဘူး ဟိုးအရင္ကေဒါသေတြလည္းအခုခိ်န္မွာမရွိေတာ့ပါဘူး ။ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့
"သူငယ္ခ်င္း ငါဘာမွအဆင္မေၿပဘူးကြာအခုကမ္းနားလမ္းမွာစာေရးအကူလုပ္ေနတယ္"တဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းကိုယ့္ရန္ဘက္ဆိုေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေၿမနိမ့္ရာလွံစို္က္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးမရွိေတာ့တာ ေၾကာင့္ "ေအးကြာ မင္းအကူညီလိုရင္ေၿပာ" ဆိုၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ေပးၿပီး ၿပန္ထြက္လာခဲ့တယ္ နွဳတ္ဆက္ရင္းက်န္ခဲ့ တဲ့ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာကေတာ့ ဒီတစကၠန္႕နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေလာကၾကီးမွာေဒါသၾကီးလို႕ကေတာ့ ခြင့္လႊတ္သည္းခံၿခင္းသည္သာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုခံစားလုိက္ရပါတယ္။
မနက္က.........
တစ္ခုေသာအလုပ္ကိစၥေလးတစ္ခုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တက္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ကိုၿပန္ေရာက္ေတာ့ ကင္တင္းေတြတိုးလာတာကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲဗ်ာ ။ဒီလိုနဲ႕ေလ်ာက္လာရင္းနဲ႕ ဆရာမ ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္ ေပပါ ၀မ္းသင္ခဲ့တဲ့ဆရာမေပါ့ ကၽြန္ေတာ္တိုကသူငယ္ခ်င္းေတြကို ေဆးလိပ္ၿပတ္ေအာင္ စိတ္မေလေအာင္ စာၾကိဳးစားေအာင္ ဆံုးမခဲ့တဲ့ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ ၿပဳၿပင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမ ေဒၚခ်ိဳခ်ဳိ ၀င္း ေပါ့ သူဟာကၽြန္ေတာ့ ရဲ႕ ဒုတိယမိခင္လို႕ဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ကၽြန္ေတာ့ အေပၚကို ၀ါသနာ ေစတနာ အနစ္နာ ဆိုတဲ့ နာ ၃ နာ နဲ႕ ၿပည့္စံု ခဲ့သူေလ ။ ကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တဲ့ တစကၠန္႕အတြင္း တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အၾကည့္ၿခင္းဆံုတဲ့ဲ့ အခါ မွာ ေအးၿမခ်မ္းသာ ၾကည္နဴးေစတဲ့ အရိပ္ေအာက္ကို ေရာက္သြားသလားဆိုတဲ့ ခံစားမွုဳ ကို ခံစားလိုက္တယ္ ။ခ်က္ခ်င္း ဆရာမ ကို ႏွဳၽတ္ဆက္ၿပီး လမ္းမွာတင္ ဆရာမကို ကန္ေတာ့ပါတယ္ ကၽြႏ္ေတာ့ ရင္ထဲမွေက်ာင္းသားဘ၀ကိုၿပန္ေရာက္သြားသလုိပါပဲ ဆရာမ ရဲ႕ မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ့ မ်က္လံုးမ်ားနဲ႕ ၾကည့္ ၿပီး ဆုေတြေပးေနပံု မ်ားဗ်ာ ကၽြန္ေတ့ာ ရင္ထဲ မွအတိုင္းမသိ ကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
့ ဒီတစကၠန္႕နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ေလာကမွာ လိုတာမွန္သမွ်ရနိဳင္သည္ ၿဖစ္ေစ မရနိဳင္သည္ၿဖစ္ေစ ေက်းဇူးတရားသည္သာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးေသာ အရာ ၿဖစ္တယ္ လုိ႕ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုအရိုးရဲ႕ သီခ်င္းေလးကို နားေထာင္ရင္းတိုက္ဆိုင္မွဳေလးမ်ားကို ေရးသားထားပါတယ္။ (ကရင္)
Posted by
ကရင္
